၉ တန္းတုန္းကႏွင္းေတြ

၉ တန္းတုန္းကႏွင္းေတြ --- အဆင္မေျပဘူးဆိုတာေတြ ခဏခဏၾကံဳေနရေပမယ့္ အဆင္မေျပတဲ့ပံုစံက တစ္ခါနဲ႔တစ္ခါ မထပ္ရဘူး။ အသြင္မ်ိဳးစံု ပတ္လမ္းမ်ိဳးစံုနဲ႔လာေတာ့ ရင္ဆိုင္ရတဲ့လူမ်က္စိလည္တယ္။ သူနဲ႔ေတြ႕ရင္ ခံလိုက္ရတာခ်ည္းပဲ။ ေမဝါ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္လာရင္း အဲ့လိုပဲေတြးမိတယ္။ မိုးစိုစိစိထဲ ပ်င္းပ်င္းနဲ႔သြားရေသးတယ္။ လမ္းမွာငွားတဲ့ကားကပ်က္ေသး။ စကားေျပာရတာ အဆင္မေျပ။ လုပ္စရာအလုပ္ကလည္း မျပီး။ ကိုယ့္ဘက္ကယူစရာ စာရြက္စာတမ္းအခ်ိဳ႕ က်န္ခဲ့တာေတာ့ဟုတ္ပါတယ္။ သို႔ေပမယ့္ အဲ့ေလာက္အေရးၾကီးတာလည္းမဟုတ္ဘဲ ရက္ခ်ိန္းျပန္ယူခဲ့ရတာဆိုေတာ့ အေတာ္ကြ်ဲျမီးတိုစရာေကာင္းတာ။ --- အျပန္က်ေတာ့ ကားကအဆင္ေျပေပမယ့္ လမ္းသြယ္ထဲခ်ိဳးဝင္ဖို႔ကားပိတ္ေနတာနဲ႔ ဆင္းေလွ်ာက္ခဲ့ရတာ ဗြက္ေတြ ေပကုန္ စင္ကုန္ျပန္တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ၾကံရာမရတဲ့အဆံုး မိုးကိုပဲက်ိန္ဆဲရတာေပါ့။ ျပီးေတာ့မွ မိုးတစိမ့္စိမ့္က်ေနတုန္း ျပတင္းေပါက္ေဘးမွာေကာ္ဖီတစ္ခြက္ စာအုပ္တစ္အုပ္နဲ႔ ဟိုေငးဒီေငးႏွပ္ရတာကို ဝါသနာပါလြန္းတဲ့ေမဝါ တေယာက္ ရယ္ခ်င္သြားတယ္။ လက္ေတြ႕ဘဝက ရုပ္ရွင္မဆန္ဘူး။ ဒါနဲ႔ လက္ေတြ႕ဘဝဆိုတာေရာ ရွိရဲ႕လားလို႔ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ေတြးေနမိတယ္။ ျမင္ဖူးတဲ့ကာတြန္းထဲကလို ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ကေရာ တျခားသူၾကည့္ေနတဲ့ စာအုပ္ထဲကဇာတ္ေကာင္ ၊ ျပဇာတ္ထဲကသရုပ္ေဆာင္ အစရွိသျဖင့္ေပါ့ေလ တခုခုျဖစ္မေနႏိုင္ဘူးလား။ အို ဒါငါ့အလုပ္မဟုတ္ပါဘူး။ ငါ့အလုပ္က ဗြက္ေတြေရွာင္နင္းဖို႔ပဲလို႔ စဥ္းစားျပီး ကိုယ့္အရႈပ္အေထြးကို ျဖည္ဖို႔ၾကိဳးစားတယ္။ ဒါေပမယ့္ မရဘူး။ ဆဲလ္ထဲက DNA အရြယ္အစားကေနျပီး စၾကာဝဠာတစ္ခုလံုးအရြယ္အစားအထိ စေကးနဲ႔ခ်ဲ႕ျပထားတဲ့ ၄မိနစ္ ၅မိနစ္စာ ဗီဒီယိုေလးေတြ အြန္လိုင္းေပၚကၾကည့္ဖူးတယ္ေလ။ အဲ့ဒါကိုျပန္သတိရေနမိတယ္။ အလင္းအလ်င္ထက္ျမန္တာမရွိေသးဘူး ဘာညာနဲ႔ အခုဗီဒီယိုကလစ္ထဲမွာက Multiverse ေတြကိုခ်ံဳ႕ခ်ံဳ႕ျပလိုက္တာ ရႊတ္ခနဲရႊတ္ခနဲပဲ။ သိထားသမွ်နယ္နိမိတ္အကုန္ကို ၅မိနစ္နဲ႔ခရီးသြားျပတယ္ဆိုတာ အလင္းအလွ်င္ထက္ပိုးဆိုးပက္စက္ျမန္တဲ့ႏႈန္းပဲ။ စိတ္ကူးဉာဏ္ကြန္႔ျမဴးမႈထက္ေတာ့ ဘာကမွ ပိုျမန္ႏိုင္မယ္မထင္ပါဘူး။ ေျပာခ်င္တာကဒီလိုေလ။ ဗလာနယ္ျဖစ္ေနျခင္းဆိုတဲ့ကိစၥက ေတြးေလေလထူးဆန္း ေလေလပဲ။ ဒီသိထားသမွ်ေသာ စၾကာဝဠာေတြရဲ႕အျပင္ဘက္ဆိုတာေရာမရွိေတာ့ဘူးလားေပါ့။ သိပၸံအရေတာ့ ဘယ္လို ေျဖရွင္းမလဲ မသိပါဘူး။ စိတ္ကူးထဲမွာေတာ့ ေတြးၾကည့္လို႔ရတာပဲ။ ဗလာနယ္ကိုဆြဲဆန္႔ရတာေလာက္လြယ္တာရွိမလား။ --- ေတြးမိရင္းဆက္ေတြးမိ။ ဒီစၾကာဝဠာၾကီးတစ္ခုလံုး။ ခုနဗီဒီယိုထဲကလို အေသးခ်ံဳ႕ၾကည့္ရင္ အလင္းစက္ေလးေတြ စုစည္းထားတဲ့ ၾကီးမားလွတဲ့ယူနစ္ၾကီးတစ္ခုလံုးဟာ အျခားေသာသက္ရွိတစ္ခုရဲ႕အသံုးအေဆာင္ပစၥည္းေလးတစ္ခုလည္း ျဖစ္မေနႏိုင္ဘူးလားေပါ့။ ဥပမာ ဒီလင္းလင္းလက္လက္ၾကယ္ေတြ ျဂိဳလ္အမႈန္ေတြဟာ အျခားေသာသက္ရွိကေလးတစ္ဦး ေဆာ့တဲ့ သံစံုျမည္ဖန္လံုးထဲကအရာေတြျဖစ္မေနႏိုင္ဘူးလား။ ယူနစ္ေတြနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ေမဝါ သံသယရွိတာအမွန္ပဲ။ တစ္ခါကလည္း ညီလတ္ေျပာဖူးတာမွတ္မိတယ္။ ဘာတဲ့ (10-33cm)ထက္ေသးတဲ့အလ်ားဆိုတာမရွိဘူးတဲ့။ အဲ့ထက္ေသး ရင္အဓိပၸာယ္သတ္မွတ္လို႔မရေတာ့ဘူး။ ေပ်ာက္ဆံုးသြားတယ္တဲ့။ neglect လုပ္ပစ္လိုက္လို႔ရတယ္တဲ့။ တဆံုးေျပာရရင္ ရွိကိုမရွိႏိုင္ဘူးတဲ့။ ေမဝါကေတာ့ နားမလည္ပါဘူး။ ပညာရပ္ဆိုင္ရာအေဆာက္အအံုေတြကို ေစာ္ကားတာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဘာျဖစ္လဲ ဘာလို႔မရွိႏိုင္ရမွာလဲေပါ့။ ပညာရပ္ဆိုတာကိုက သတ္မွတ္ခ်က္နဲ႔တည္ေဆာက္ထားရတာမလား။ စမ္းသပ္မႈေတြလုပ္ျပီး ကိုက္ညီမႈရွိတဲ့အခါအတည္ျပဳထားၾကတာပဲမလား။ AP ကိန္းတန္း GP ကိန္းတန္းေတြလိုေပါ့။ အဲ့လိုကိန္းတန္းတစ္ခုကို ေျဖရွင္းေပးႏိုင္မယ့္ ေဖာ္ျမဴလာေတြဟာ တစ္ခုထက္ပိုေနႏိုင္တာပဲ။ ဒါမွမဟုတ္ ပြိဳင့္ေလာက္ေလးလြဲျပီး မွန္ေနမယ့္ေျပလည္ေစမယ့္ ေဖာ္ျမဴလာလည္းရွိမွာပဲ။ စိတ္ကူးၾကည့္ရင္လြယ္လြယ္ေလးပဲ။ သက္ေသျပခ်က္ေတြဆိုတာလည္းသတ္မွတ္ခ်က္တစ္ခုအတြင္းက အသိနဲ႔တည္ေဆာက္ထားရတာ။ ခုနအလ်ားယူနစ္ အေသးဆံုးဆိုတာပဲ ေတြးၾကည့္ေလ။ အဲ့ထက္အဆတစ္ရာ အဆတစ္ေထာင္ ေသးတာေတြစဥ္းစားၾကည့္လို႔ရတာပဲ။ ဘယ္ေလာက္ေသးေသး သူ႔မွာ သူ႔ျဖစ္တည္မႈရွိတာပဲ။ သူ႔မွာ အဓိပၸါယ္ရွိတာပဲ။ ဘဝဟာ အဓိပၸာယ္မရွိပါဘူးကြာ ဘာညာေျပာေနတာကိုက အဓိပၸာယ္ရွိတယ္။ ျဖစ္ေနျခင္းကိုက အံ့ၾသ ဖို႔မေကာင္းဘူးလား။ ဘယ္ေလာက္ ဆန္းၾကယ္သလဲ။ “ ဟဲ့ ေမဝါ နင္ဘယ္ကိုသြားမလို႔လဲ” --- တစ္ေယာက္ေယာက္ေခၚသံၾကားမွ ေမဝါလွည့္ၾကည့္မိတယ္။ ကိုယ့္ဘာသာေတြးေကာင္းေကာင္းနဲ႔ေတြးေနတာကိုး။ လွမ္းေခၚတာက ကိုဂၽြန္းျဖစ္ေနတယ္။ တိုက္ခန္းေအာက္ထပ္တစ္ခုကို အဖီဆြဲျပီးရသလိုဖြင့္ထားတဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ခပ္ေသးေသးထဲမွာထိုင္ေနတာ။ ေမဝါ လည္းဝမ္းသာသြားတယ္။ ကိုဂၽြန္းနဲ႔မေတြ႕တာၾကာျပီ။ အရင္က ေမဝါတို႔ ညီလတ္တို႔ ဆိုတာ ကိုဂၽြန္းနဲ႔တတြဲတြဲ။ ပရဟိတအလုပ္နည္းနည္းပါးပါးလည္းအတူလုပ္ဖူးတယ္။ တျခားအေလလိုက္ေပါက္ကရမ်ိဳးစံု လည္း လုပ္ဖူးတယ္။ အခုရုတ္တရက္ျပန္ေတြ႕ေတာ့ဝမ္းသာသြားတယ္။ ဆိုင္ထဲလွည့္ဝင္ရင္း “ကိုဂၽြန္းမေတြ႕တာေတာင္ၾကာျပီ။ ေနေကာင္းလား။ ဘာလို႔ဒီလိုဆိုင္မွာ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ရတာလဲ” လို႔ အေမာ တေကာႏႈတ္ဆက္ရင္း မထိတထိစ လိုက္တယ္။ ဒီလိုေလ ကိုဂၽြန္းကမႏၱေလးသား။ လက္ဖက္ရည္ဂ်ိဳးလို႔ေျပာရမယ္။ ရန္ကုန္က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြကို က်ဥ္းတယ္ ခံုေသးတယ္ လူၾကပ္တယ္ အေဖ်ာ္ညံ့တယ္ အဲ့လိုအေၾကာင္းျပခ်က္ မ်ိဳးစံုနဲ႔ မထုိင္တတ္ဘူး။ ထိုင္ရင္လည္း အရမ္းေရြးတယ္။ အေဝးကေနဆိုင္အေနအထားၾကည့္ရတာနဲ႔ ခံုပံုစံၾကည့္ရတာနဲ႔။ သူတို႔မႏၱေလးက ဆိုင္ေတြက ဘယ္လိုဘယ္ဝါဆိုတာ သိပ္ေျပာတတ္တာ။ အဲ့လိုလူက အခုလိုအမည္ခံ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ေသးေသးေလးထဲထိုင္ေနေတာ့ ေမဝါက သတိတရနဲ႔ ေနာက္လိုက္တာ။ ကိုဂၽြန္းကေတာ့ ခပ္ေအးေအးပဲ။ “ငါ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ေနတာမဟုတ္ဘူး။ မိုးခိုေနတာ” တဲ့။ ေမဝါက သူ႔ေရွ႕ကခြက္ကိုလက္ညိဳးထိုးျပျပီး ေျပာစမ္းပါဦး၊ ဒါက ဘာလဲ ဆိုေတာ့ ဒါလက္ဖက္ရည္မဟုတ္ဘူး။ ေကာ္ဖီမစ္တဲ့။ ကိုဂၽြန္းက ရယ္က်ဲက်ဲလုပ္ေနတယ္။ ေမဝါလည္း လိုက္ရယ္တယ္။ “ေနစမ္းပါဦး ကိုဂၽြန္းကဘယ္လိုေရာက္လာတာလဲ။ ဒီလမ္းထဲကိုေရာ ဘယ္လိုေရာက္ေနတာလဲ” “ဒီလိုဟ။ အေရာင္းအဝယ္ကိစၥလည္းပါတယ္။ ဒီက ကုမၸဏီကကားကို မန္းေလးသယ္သြားဖို႔လာယူတာ။ ဒါေပမယ့္ ငါ့အမ်ိဳး တစ္ေယာက္လည္းပါတယ္။ သူကေဆးခန္းလာျပတာ။ ေဆးခန္းက ဒီလမ္းထဲမွာပဲ။ အထဲမွာ မေစာင့္ခ်င္တာနဲ႔ ဒီမွာလာထိုင္ ေနတာ” --- ေမဝါက သူတို႔အိမ္လည္း ဒီလမ္းထဲမွာပဲျဖစ္ေၾကာင္း ၊ သိပ္မၾကာခင္မွာေတာင္ ညီလတ္ျပန္လာေတာ့မွာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ျပန္မလာေသးလည္း ဖုန္းဆက္ေခၚလိုက္မွာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ကိုဂၽြန္းအိမ္ကိုလိုက္လည္ျပီး ထမင္းစားသြားေစလိုေၾကာင္း ေျပာတယ္။ ကိုဂၽြန္းက နည္းနည္းစဥ္းစားေနပံုေပၚျပီး “ငါ အားေတာ့အားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မလိုက္ခ်င္ဘူးဟာ။ အခုလို လမ္းမွာမထင္မွတ္ပဲေတြ႕ရတာ ပိုမလွဘူးလား။ ငါနင္တုိ႔ဆီေတြ႕ခ်င္မွျဖင့္ သပ္သပ္လာလည္းရေနတာပဲ။ ဒီတိုင္းေလး မေကာင္းဘူးလား” တဲ့။ ေမဝါသိတယ္။ ကိုဂၽြန္းက အဲ့လိုပဲ။ အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏိုင္တယ္ေျပာမလား။ ထူးဆန္းတယ္ေျပာရ မလား။ လူတစ္မ်ိဳး။ ေျပာရဆိုရ တခါတေလ အရမ္းလက္ေပါက္ကပ္တယ္။ ေမဝါကအတင္းထပ္ေျပာတယ္။ မရဘူး။ ကိုဂၽြန္းက ျပံဳးတံုးတံုးနဲ႔ပဲ ေနပါငါ့ညီမရယ္ ေနာက္တစ္ခါမွ ေတြ႕ရေအာင္ခ်ည္း လုပ္ေနတယ္။ ၾကာေတာ့ ေမဝါ ႏႈတ္ခမ္းစူ လာျပန္ေရာေပါ့။ ကိုဂၽြန္းနဲ႔က ေမာင္ႏွမေတြလိုျဖစ္ေနေတာ့ ေမဝါက အရင္ကလည္းအဲ့လိုခဏခဏစိတ္ေကာက္ တတ္တယ္။ အဲ့လိုမ်ိဳးဆိုရင္ ညီလတ္ကေတာင္ ကိုဂၽြန္းနဲ႔ေပါင္းျပီး ေမဝါကိုေျပာင္ေတာင္ေတာင္လုပ္ၾကတာ။ တေနကုန္ အဆင္မေျပျဖစ္ထားတဲ့အခံေလးက ရွိေနေတာ့ ေမဝါျပန္ျပီးစိတ္တိုလာတယ္။ ကိုဂၽြန္းက ရယ္တယ္။ “ေမဝါ။ ညည္းခုနက လမ္းေလွ်ာက္လာတာ ငါအေဝးၾကီးထဲကျမင္တယ္။ ငါက ငါ့မ်ားျမင္မလားၾကည့္ေနတာ နင့္မ်က္ႏွာ ၾကီးက သုန္သုန္မႈန္မႈန္နဲ႔။ မ်က္ေမွာက္ၾကီးလည္းက်ံဳ႕လို႔။ ဘာေတြေတြးေနတယ္မသိ။ ငါ့ကိုမျမင္ဘဲေက်ာ္သြားလို႔ လွမ္းေခၚ လိုက္ရတာ။ အခုလည္း အဲ့လိုပံုစံၾကီးျပန္ျဖစ္ေနျပန္ျပီ။ ေျပာစမ္းပါဦး၊ ဘာေတြျဖစ္လာတာလဲ” --- ေမဝါလည္း စိတ္တိုတုိနဲ႔ တေနကုန္အလြဲလြဲအေခ်ာ္ေခ်ာ္ျဖစ္လာတာေတြကို အေသးစိတ္ေျပာေတာ့တာေပါ့။ ျပီးေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ရင္းေတြးလာတာေတြပါ ကိုဂၽြန္းကိုေျပာျပတယ္။ အကုန္ေျပာလိုက္ရေတာ့ စိတ္နဲနဲေပါ့သြားတယ္။ ျပီးေတာ့ ကိုဂၽြန္းလုိလူက ေတာင္ေတာင္အီအီေတြးမိတာမွန္သမွ်ေျပာျပလို႔ေကာင္းတဲ့လူစားထဲမွာပါတယ္။ သူက ေသခ်ာနားေထာင္ တယ္။ အခုလည္း ကိုဂၽြန္းက ျငိမ္ေနရာကေန စေျပာလာတယ္။ “နင္ေတြးေနတာ တဝက္ဟုတ္သလို တဝက္မဟုတ္ဘူးထင္တယ္။ နင္က စိတ္ကူးကြန္႔ျမဴးမႈသာ အရာရာထက္သာတယ္၊ သာယာတယ္ လို႔ယူဆတယ္။ ဆင္ေျခနဲ႔ အခ်က္အလက္ေတြကို သံသယရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ နင္ေမ့ေနတဲ့အခ်က္က စိတ္ကူးကြန္႔ျမဴးမႈဆိုတာလည္း ဟပ္ခ်ေလာင္းဆိုျပီးျဖစ္လာတာေတာ့ မဟုတ္ဘူးေလ။ ေျပာခ်င္တာ ဘယ္ေလာက္ကြန္႔ျမဴး ကြန္႔ျမဴး အသစ္မဟုတ္ဘူးထင္တယ္ေနာ္။ နင္သိျပီးသားအခ်က္အလက္ေပၚမွာအေျခခံထားရတာမလား။ လူေတြမိုးေပၚပ်ံ ခ်င္တဲ့အေတြးဟာ သူတို႔ေရွ႕မွာ ငွက္ေတြမိုးေပၚပ်ံျပသြားလို႔ပဲ။ မိုးေပၚပ်ံျခင္းဆိုတဲ့ကိစၥဆိုတာ အစထဲကမသိရင္ မိုးေပၚပ်ံဖို႔ ကို ေတြးမိမယ္မဟုတ္ဘူးေလ။ ငါေျပာခ်င္တာက နင္မရွိဘူးဆိုတဲ့အရာကို ေတြးလို႔မရဘူး။ မရွိဘူးဆိုတဲ့အရာကို နင္ေတြး လို႔ ပံုေဖာ္လို႔ရမယ္ဆိုရင္လည္း အဲ့ဒါက တကယ္မရွိတဲ့အရာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ နင့္စိတ္ကူးထဲမွာ တည္ေဆာက္လိုက္တဲ့ အရွိတရားျဖစ္သြားျပီမဟုတ္လား။” --- ကိုဂၽြန္းက တစ္လံုးခ်င္း ျဖည္းျဖည္းေလးေလးေျပာတယ္။ ေမဝါလည္း ေတြေဝျပီးစဥ္းစားေနတယ္။ ကိုဂၽြန္းကဆက္ေျပာ တယ္။ “ငါတို႔ရွင္သန္ရတယ္ဆိုတာ ယူနစ္ေတြရဲ႕ကန္႔သတ္မႈထဲေနေနရတာပဲ။ ေလာကထဲမွာ လြတ္လပ္မႈဆိုတာမရွိဘူး။ လူတိုင္းလြတ္လပ္မႈကို လိုခ်င္တယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မရႏိုင္လို႔ပဲ။ လူေတြသမိုင္းတေလွ်ာက္ေတြ႕ရွိခ်က္ မ်ိဳးစံုရွိခဲ့ျပီ မ်ားခဲ့ျပီဟာ။ မေတြ႕ေသးတာ လြတ္လပ္မႈပဲ။ ရႏိုင္တယ္ဆို ရျပီးေလာက္ျပီ။ မရႏိုင္လို႔လည္း လူေတြကလိုခ်င္ေန တာ။ ရနိုင္တဲ့အရာဆို အခုအခ်ိန္ေလာက္ဆိုမလိုခ်င္ေလာက္ေတာ့ဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ရွိျပီးရျပီးသားအရာတိုင္းမွာ ကပ္ေနနတဲ့အေျမွးပါးတစ္ခုရွိတယ္။ အဲ့ဒီအေျမွးပါးပင့္ကူအိမ္ကို လူေတြေျပာင္စင္ေအာင္မသုတ္သင္ မသန္႔စင္ႏိုင္ ေသးဘူး။ အဲ့ဒါကေတာ့ ျငီးေငြ႕ျခင္းပဲ။ ျငီးေငြ႕ပ်င္းရိမႈဟာ ငါတို႔အားလံုးရဲ႕ဖြားဖက္ေတာ္ပဲ။ ငါတို႔မျငီးေငြ႕တာဆိုလို႔ ျငီးေငြ႕မႈ တစ္ခုပဲရွိမယ္။ အဲ့အရာကိုေတာ့ အျမဲဖက္တြယ္ထားရတယ္။ ငါတို႔အားလံုးက ပိတ္မိေနတာဟာ။ လြတ္လပ္မႈဆိုတာသာ ရခဲ့ရင္ လြတ္လပ္မႈကိုလည္း ငါတို႔ျငီးေငြ႕ေနေလာက္ျပီ ေမဝါ” --- ေမဝါကျပန္ေမးတယ္။ “ဒီေတာ့ ကိုဂၽြန္းေျပာခ်င္တာက ေမဝါတို႔က နီးစပ္ရာယူနစ္ေတြနဲ႔ပဲ ရင္းႏွီးရွင္သန္ေနရတာပဲ။ စိတ္ကူးနဲ႔ ယူနစ္အတိုင္းအထြာမ်ိဳးစံုကို ဖန္တီးေနႏိုင္ေပမယ့္ လက္ေတြ႕အသံုးခ်တန္ဖိုးမရွိဘူးလို႔ဆိုလိုခ်င္တာလား။ အသံုးခ်မႈနယ္ပယ္ တကယ္ရွင္သန္ရျခင္းမွာ အဲဒါေတြမလိုအပ္ဘူး တစ္ကိုယ္စာသိမႈအဝန္းအဝိုင္းနဲ႔တင္ ျပည့္စံုလံုေလာက္ ျပီလို႔ ဆိုခ်င္တာလား” လို႔ေမးလိုက္တယ္။ ကိုဂၽြန္းက ေခါင္းကိုအားရပါးရညိမ့္တယ္။ သူကတယ္ယံုၾကည္လက္ခံထားသလို ကို ေသခ်ာေျပာတယ္။ “ ဒါေပါ့ဟ။ နင္စဥ္းစားၾကည့္ေလ။ ငါတို႔ရဲ႕အသံုးအေဆာင္ေတြ ေနရာနယ္နိမိတ္ေတြမွာ ပံုမွန္ပ်မ္းမွ်အေနအထား အရြယ္အစားေတြရွိေနတယ္။ သိပ္က်ယ္တဲ့ျခံၾကီးထဲမွာ တစ္ေယာက္ထဲေနသူေတြ သိပ္က်ဥ္းတဲ့အိပ္ခန္းထဲ စုျပံဳအိပ္ရသူ ေတြ ရွိေနေပမယ့္ ပ်မ္းမွ်အေနအထားရ ငါတို႔ဟာ ငါတို႔လိုအပ္သေလာက္အတိုင္းအထြာနဲ႔ရွင္သန္သြားရတာပဲ။ ဒီေလာကၾကီးဆီက အခ်ိန္ေတြ ေနရာေတြကို ငါတို႔အတူတူမွ်ယူသြားရတာပါပဲ။ ပိုလည္းမရဘူး လိုလည္း မရဘူး။ အေတာင္ႏွစ္ဆယ္ဝတ္ မင္းေယာက်္ားဆိုတာ ဒီေခတ္မွာမရွိေတာ့ဘူးမလား” တဲ့။ --- ေမဝါျပန္ေျပာစရာ စကားရသြားတယ္။ ေျပာမလို႔ဆဲဆဲမွာပဲ ကိုဂၽြန္းဆီကို ဖုန္းဝင္လာတယ္။ ဖုန္းနားေထာင္ျပီးေတာ့ ကိုဂၽြန္းက ေမဝါ့ကိုေျပာတယ္။ “ငါသြားရေတာ့မယ္ဟ၊ လူနာကလွမ္းေခၚေနတယ္။ တျခားတေနရာမွာ ေဆးသြားစစ္ရမွာဆိုလားပဲ။ သြားျပီဟာ။ နင္တို႔ဆီကိုသပ္သပ္ထပ္လာခဲ့ပါမယ္ဟ။ အခုေတာ့ ဒီလိုၾကံဳၾကိဳက္တုန္းေလး ေတြ႕လိုက္ရတာ ပိုအရသာရွိပါတယ္။ ညီလတ္ကိုလည္း ငါႏႈတ္ဆက္တယ္ေျပာလိုက္” --- ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ ကိုဂၽြန္းက ထထြက္သြားေတာ့ ေမဝါေယာင္နနက်န္ခဲ့တယ္။ ေျပာခ်င္တာေတြလည္း မေျပာလိုက္ရ ေတာ့ စိတ္ထဲခိုးလိုးခုလုျဖစ္ရျပန္တယ္။ အိမ္ကိုျပန္လာအဝတ္အစားလဲျပီးတဲ့အထိကို စိတ္ထဲမတင္မက်ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီလိုေလ။ စိတ္ကူးယဥ္မႈဟာ အခ်က္အလက္ေပၚကိုအေျခခံရတယ္ဆိုရင္ေတာင္၊ သိမႈရဲ႕မိုးကုတ္စက္ဝိုင္းကို မလြန္ဆန္ႏိုင္ ဘူးဆိုရင္ေတာင္ သူ႔ကမၻာကေတာ့ ပိုက်ယ္ျပန္႕ဦးမွာပဲ။ လူေတြဟာ အခ်က္အလက္ေတြကို သမိုင္းစဥ္ဆက္ရွာေဖြခဲ့တယ္ စုေဆာင္းခဲ့တယ္ အဲဒါေတြကိုအေျခခံျပီးထပ္သိဖို႔ၾကိဳးစားၾကတယ္ဆိုတာ ဟုတ္ေပမယ့္ လူဟာ အခ်က္အလက္ရဲ႕ေစညႊန္း ရာ လက္တံအတိုင္းစနစ္တက်သြားေနရေအာင္သက္မဲ့မွမဟုတ္တာ။ သက္မဲ့နဲ႕သက္ရွိနဲ႔ဘာကြာသလဲ ေအာ္ဂဲနစ္နဲ႔ အင္ေအာ္ဂဲနစ္နဲ႔ဘာကြာသလဲ ေမဝါေသခ်ာမေျဖတတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကြာတာေတာ့ ကြာတာပဲမဟုတ္လား။ အသက္ပဲ ေခၚေခၚ စိတ္ပဲေခၚေခၚ ဝိဉာဥ္ပဲေခၚေခၚ ၾကိဳက္သလိုေခၚ အဲ့ဒါေလးေတာ့ရွိေနတာပဲ။ စိတ္ခံစားမႈဆိုတာ ဦးေႏွာက္ထဲက ကမ္မီကယ္ေတြ ေဟာ္မုန္းေတြေၾကာင့္ပါလို႔ဘယ္လိုေျပာေျပာ အဲဒါေတြကိုအကုန္သိထားတဲ့သူေတာင္ ကိုယ့္မိန္းမ တျခားေကာင္နဲ႔ေဖာက္ျပန္ေနရင္ စိတ္တိုမိမွာပဲ။ ဟာငါေတာ့ အက္ဒရီနယ္လင္လယ္ဗယ္ေတြျမင့္တက္လာျပီ လို႔သိတာကေနာက္မွ ဆြဲထိုးမိ ေအာ္ဟစ္မိမွာက အရင္ပဲ။ ဆိုေတာ့ ေမဝါကေတာ့ အသက္ရွိေနျခင္းကိုယံုတယ္။ တစ္နည္း စိတ္ဆိုတာရွိေနျခင္းကို ေက်နပ္တယ္။ ျပီးေတာ့ စိတ္ကူးဉာဏ္ကြန္႔ျမဴးတယ္ဆိုတာ ေဒတာအခ်က္အလက္ေပၚအားျပဳ ထားတဲ့ တည္ေဆာက္မႈတစ္ခုပါပဲဆိုတဲ့ အဆိုကိုက တည္ေဆာက္မႈတစ္ခုပဲ။ အျခားသိမႈတစ္ခုအေပၚကိုထပ္ျပီး အဲ့အဆိုကိုျပဳလုပ္ထားတာပဲ။ အေျခခံမူလအရာဆိုတာ ဘာလဲလို႔ ေသခ်ာမသိေပမယ့္ နီးနီးနားနားမွာ ကိုယ့္ရဲ႕ လြတ္လပ္စြာေတြးခ်င္ရာေတြးေနခြင့္ေလးကိုေတာ့ အဆံုးရံႈးမခံႏိုင္ဘူး။ ကိုဂၽြန္း ေျပာသလို ရွင္သန္မႈဟာ မလြတ္လပ္ဘူး ေဘာင္ေတြၾကားထဲမွာပိတ္မိေနတယ္၊ ဘယ္လိုခ်ဲ႕ထုတ္ထုတ္မလြတ္ေျမာက္ ႏိုင္ဘူးဆိုတာ ဟုတ္ေပမယ့္ စိတ္ကူးထဲက ပုန္ကန္မႈကေတာ့ ဒိုင္မင္းရွင္းေတြနဲ႕ လြတ္ေနတယ္ထင္တာပဲ။ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းတာဆိုလို႔ ဒါပဲရွိတာပါေလ။ အခ်က္အလက္နဲ႕မကိုက္ညီလို႔ မေတြးေခၚရဘူးဆိုတာ သိပ္အာဏာရွင္မဆန္ဘူးလား။ --- အခုပဲၾကည့္ မိုးေရထဲဗြက္ေပလို႔ စိတ္ညစ္ေနတဲ့မိန္းကေလးဟာ မိုးတစက္စက္က်ေနတာကိုျပတင္းေပါက္ကေန အရသာ ခံၾကည့္ရင္း ေပ်ာ္ေနျပန္ျပီမလား။ ေမဝါေငးေနတုန္း ညီလတ္တစ္ေယာက္ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္လာတာကို လွမ္းျမင္ လိုက္ရတယ္။ အဲ့လိုျမင္ရင္း ဖ်တ္ခနဲဆို ညီလတ္ေျပာျပဖူးတဲ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကိုလည္း သတိရ သြားတယ္။ ညီလတ္နဲ႔ေမဝါတို႔က ေက်ာင္းတုန္းထဲက တခန္းထဲအတူတူတက္ခဲ့ၾကတာေလ။ ၉ တန္းတုန္းကတဲ့။ ညီလတ္ ကအခန္းထဲကို အေစာၾကီးေရာက္ေနတာတဲ့။ ေဆာင္းတြင္းအခ်ိန္ၾကီးေပါ့။ ႏွင္းေတြျမဴေတြပါ ထူးထူးျခားျခား ေဝေနတာတဲ့။ အေပၚထပ္ဝရန္တာကေန မတ္တပ္ရပ္ေငးေနတာကို နာရီဝက္နီးပါးပဲတဲ့။ အျခားေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္မွေရာက္မလာေသးဘူးတဲ့။ အဲ့အခ်ိန္မွာ ေမဝါက ဘုရားပန္း ေတြကိုင္ျပီး လမ္းေလွ်ာက္လာတာကို ႏွင္းေတြျမဴေတြၾကားျမင္လိုက္ရေတာ့ ၾကည္ႏူးသြားတာတဲ့။ ေမဝါ အခန္းထဲလာေတာ့မယ္ဆိုတာလည္းသိတယ္ ဘုရားပန္း အိုးကို မမီလို႔ ခံုခုျပီးညီလတ္ကိုယူခိုင္းဦးမယ္ဆိုတာလည္း ၾကိဳသိေနတယ္။ အဲ့လိုၾကိဳသိတဲ့အတုိင္းလည္း တကယ္ျဖစ္လာ တယ္။ အဲ့အခ်ိန္ေလးကို ဘဝရဲ႕အရသာအရွိဆံုးအခ်ိန္လို႔မွတ္ယူထားသလို အဲ့အခ်ိန္က ေဝေနတဲ့ႏွင္းေတြကလည္း အလွ ဆံုးပဲတဲ့။ ညီလတ္က ေမဝါ႔ကိုေနာက္ပိုင္းက်မွ ျပန္ေျပာဖူးတာ ေမဝါသတိရသြားတယ္။ အခုလည္း ညီလတ္လမ္းေလွ်ာက္ ျပန္လာတာ ျမင္ရတယ္။ တိုက္ခန္းေလွကားကိုတက္လာမွာ မွန္းဆေနလို႔ရတယ္။ အခန္းတံခါးကိုဖြင့္မယ့္အခ်ိန္ကို ေသခ်ာ သိေနတယ္။ အဲ့ခံစားခ်က္ကို ေမဝါအခုနားလည္သြားတယ္။ ၉ တန္းတုန္းကအျဖစ္အပ်က္ကိုေျပာတုန္းက ေမဝါက ညီလတ္ ကိုေနာက္ေသးတယ္။ နင္ငါ့ကို အဲ့ထဲကၾကိဳက္ေနတာမဟုတ္လား လို႔။ ညီလတ္ေျဖတာကိုလည္း သတိရတယ္။ ခ်စ္တယ္ မခ်စ္တယ္ဆိုတာ မရွိပါဘူးတဲ့။ ေရြးျခယ္မႈပါပဲတဲ့။ ဒါေပမယ့္ တစ္ေယာက္ထဲရွိေနတဲ့အခန္းထဲကို ေနာက္ထပ္ လူတစ္ေယာက္ေသခ်ာေပါက္ေရာက္လာမယ္ အဲ့လူကလည္း ကိုယ္ရွိေနျခင္းကိုလက္ခံႏိုင္မယ့္လူဆိုတာ သိေနတယ္။ အဲ့လိုသိေနျခင္းက တကယ္ေပ်ာ္စရာပါပဲတဲ့။ ေမဝါအဲ့တုန္းက အဲ့အေျဖကိုမေက်နပ္ေပမယ့္ အခုလက္ခံႏိုင္သလိုပဲ။ --- အခန္းတံခါးကို ဖြင့္ျပီး ညီလတ္ဝင္လာတယ္။ မိုေရစိုေနတဲ့ မိုးကာကိုခၽြတ္ေနတုန္း “ ကို ျပန္ေရာက္လာျပီလား” လို႔ ေမဝါက ႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္။ နင္နဲ႔ငါနဲ႔ အေျပာမ်ားတဲ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကား ကို လို႔ နာမ္စားသံုးျပီးေခၚလိုက္ေတာ့ ညီလတ္ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္သြားတယ္။ ဘာပါလိမ့္ဟ ဆိုျပီး စူးစမ္းတဲ့အၾကည့္မ်ိဳးနဲ႔ၾကည့္ေနတယ္။ ေမဝါကေတာ့ ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူးနဲ႔ပဲ ျပံဳးရယ္ျပေနပါတယ္။ ေမဝါဟာ ျပံဳးရယ္ေနျခင္းဟာ မ်က္ႏွာၾကြက္သားေတြ ဆြဲက်ံဳ႕ပစ္လိုက္ျခင္းပဲလို႔ ေတြးျဖစ္ေအာင္ေတြးလိုက္မိေပမယ့္ အဲ့လိုအေတြးမ်ိဳးဆိုတာ တကယ့္ဘဝရဲ႕လႈပ္ရွားမႈ အျဖစ္အပ်က္ေတြၾကားမွာ လြယ္လြယ္ေပ်ာက္ပ်က္သြားတာပဲမဟုတ္လား။ တကယ့္ဘဝ ဟုတ္မဟုတ္ မေသခ်ာသည့္တိုင္ေအာင္ တကယ့္ဘဝလို႔ လက္ခံႏိုင္ဖြယ္ရွိေသာ တကယ့္ဘဝေပါ့ေလ။ မွဴးေနဝန္း

ပူေႏြးေနဆဲလိေမၼာ္သီးမ်ား

ပူေႏြးေနဆဲလိေမၼာ္သီးမ်ား ---ေမဝါတစ္ေယာက္ဒီေန႔အလုပ္ျပန္ေနာက္က်တယ္။ ၄ ထပ္ေျမာက္ကြန္ဒိုကို ပ်င္းတိပ်င္းတြဲတက္လာျပီး တံခါးကို ဖြင့္လိုက္ေတာ့ အခန္းဟာေမွာင္ေနဆဲပဲ။ မီးထြန္းမထားဘူး၊ ညီလတ္တစ္ေယာက္ ဘယ္ကိုမ်ားသြားပါလိမ့္လို႔ ေတြးမိတယ္။ ဒါနဲ႔ အခန္းနံရံက မီးခလုပ္ကိုဖြင့္မယ္လုိ႔လက္နဲ႔စမ္းလိုက္ေတာ့ ခလုပ္ကနံရံမွာမရွိဘူး။ ---ျပီးေတာ့မွ ေမဝါသတိရသြားတယ္။ ဟုတ္သားပဲ။ ဒီအခန္းရဲ႕မီးခလုပ္က ဘယ္ဘက္ျခမ္းမွာတပ္ထားတာပဲ။ သူမက ညာဘက္ျခမ္းကိုစမ္းလိုက္မိတာေလ။ တကယ္ေတာ့ ေမဝါတို႔ဒီအခန္းကိုေျပာင္းလာတာ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ပဲရွိေသးတာကိုး။ အသားမက်ေသးဘူး။ အရင္ေနေနက်အခန္းမွာက မီးခလုပ္ဟာညာဘက္နံရံမွာ။ အဲ့ဒါကိုစိတ္ကစြဲေန လက္ကလည္း အလြတ္ရေနပံုပဲ။ ေမဝါတို႔ဆိုတာက ေမဝါနဲ႔ ညီလတ္ တို႔ ႏွစ္ေယာက္ပါ။ ဒီအခန္းက ညီလတ္ ဦးေလးရဲ႕အခန္း။ သူက တစ္ကိုယ္တည္းသမား လူပ်ိဳၾကီး။ အခုလည္းခရီးႏွစ္လေလာက္သြားမယ္တဲ့။ အခန္းလည္းလူေစာင့္ရွိ အေျပာင္းအလဲေလး လည္းျဖစ္ေအာင္ လာေနပါလားဆိုတာနဲ႔ ေမဝါတို႔ေရာက္လာၾကတာ။ ညီလတ္တစ္ေယာက္စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ ျဖစ္ပါေစ ဆိုတဲ့သေဘာလည္းပါတာေပါ့။ ဒီေနရာက ျမိဳ႕ထဲနဲ႕နီးတယ္။ ရႈခင္းလည္းေကာင္းတယ္။ မဆိုးဘူးေပါ့။ ---ေမဝါအခန္းဝမွာ ရပ္စဥ္းစားေနျပီးမွ သတိရလာျပီး ဘယ္ဘက္ကမီးခလုပ္ကိုဖြင့္ဖို႔ျပင္တယ္။ ဖြင့္မလုိ႔ လုပ္ရင္း တစ္မ်ိဳး ေတြးမိျပန္တယ္။ အေမွာင္ကေအးသလိုပဲ။ ပိုျပီးျငိမ္သက္တယ္လို႔ခံစားရတယ္။ မီးဖြင့္လိုက္ရင္ ပိုပူသြားမယ္လို႔ ထင္ေန တယ္။ ျပီးေတာ့ အခန္းထဲကကုတင္မွာ ျငိမ္ျငိမ္ေလးလွဲေနမယ္လို႔ စိတ္ကူးေပါက္သြားတာေၾကာင့္လည္းပါတယ္။ အေမွာင္ ထဲ ဘာမွမလုပ္ဘဲ ဖုန္းေတြ ေရဒီယိုေတြ နားၾကပ္ေတြမပါဘဲ ျငိမ္ျငိမ္ေလးလွဲေနတာမ်ိဳးေလ။ ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ကိုယ္ ေမဝါ ေပ်ာ္သြားတယ္။ ည ၇ နာရီေလာက္ပဲရွိေသးေပမယ့္ အခန္းကေမွာင္ပါတယ္။ ေဆာင္းတြင္းဝင္ကာစျဖစ္ေနျပီကိုး။ ဝိုးဝါးျမင္ ရသမွ်ေလးအားကိုးျပီး အခန္းထဲကကုတင္ေပၚေရာက္သြားတယ္။ ---ေဘးလြယ္အိတ္ကိုခ် အေပၚကုတ္အက်ၤ ီကိုခၽြတ္ျပီး လွဲေနလိုက္တယ္။ တစ္ကိုယ္လံုးကိုပ်င္းေၾကာဆန္႔ျပီး ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ေလးထားလိုက္တယ္။ ခ်မ္းသလိုလိုရွိေပမယ့္ ဒီအဝတ္အစားေတြတေနကုန္ဝတ္ထားရတာ ျငီးစီစီၾကီးပါ။ နာရီဝက္ေလာက္ ျငိမ္ေနျပီးရင္ေတာ့ ေရခ်ိဳးမွလို႔ေတြးတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက ညဘက္အိမ္မွာမီးပ်က္ရင္ ခုလိုအိပ္ရာထဲဝင္ေခြျပီး ျငိမ္ေနရတဲ့ အရသာကို အေတာ္သေဘာက်ခဲ့တာ။ စကားေျပာစရာမလိုဘဲ ေတြးခ်င္ရာေတြးေနရတာ၊ အေမွာင္ထဲဆိုေပမယ့္ အနားမွာ ရင္းႏွီးခ်စ္ခင္သူေတြရွိေနတယ္ဆိုတဲ့စိတ္က လံုျခံဳမႈနဲ႔ေပ်ာ္ရႊင္မႈကိုေပးေနပံုရပါတယ္။ အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ ဒီလိုလုပ္ဖို႔ ေမ့သြားတယ္။ ဟုတ္တယ္။ ေမ့တယ္ဆိုတဲ့စကားလံုးကို တမင္ေရြးသံုးတာ။ ဘာမွမလုပ္တဲ့အလုပ္ကို လုပ္ရမယ့္အခ်ိန္ အသက္ၾကီးလာေလ နည္းလာေလပဲ။ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းအရ မလုပ္လည္းျဖစ္တဲ့အလုပ္ေတြကို အခ်ိန္ေပးလိုက္ရတာ ေၾကာင့္လည္းပါမွာေပါ့။ ---ေတာင္ေတာင္အီအီေလွ်ာက္ေတြးရင္း ေမဝါပ်င္းလာတယ္။ ဘာမွမလုပ္တဲ့အလုပ္ကိုမလုပ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့အေၾကာင္းအရင္း ေတြထဲမွာ ပ်င္းတာလည္းပါေလာက္တယ္။ ေမဝါသူ႔ဘာသာေတြးရင္းျပံဳးမိတယ္။ လူေတြက လႈပ္လႈပ္ရြရြလုပ္ခ်င္စိတ္ မ်ား ကုန္ၾကသလိုပဲ။ ကမၻာၾကီးတစ္ခုလံုးစိတ္လႈပ္ရွားေနၾကတယ္။ ေသြးခုန္နႈန္းျမန္ေနတယ္။ ျငိမ္ျပီးမေနတတ္ၾကေတာ့သလိုပဲ။ ကဲ ဒီေတာ့ ငါလည္းဘာထူးသလဲ ဆိုျပီး ေမဝါေရခ်ိဳးဖို႔ထတယ္။ အျပင္ထြက္တယ္။ ဝရန္တာဘက္ခဏေတာ့ ထြက္ေငးပါဦး မယ္ေလဆိုျပီး ဧည့္ခန္းမီးကိုဖြင့္လိုက္တယ္။ ---လားလား။ ရုတ္တရက္ေမဝါလန္႔သြားတာ။ ေအာ္ေတာင္ေအာ္မိေတာ့မလို႔။ ညီလတ္က ျပတင္းေပါက္နားကစာေရးခံုမွာ အက်အနကိုထိုင္ေနတာပါလား။ သူကေမဝါ့ကိုလွည့္ၾကည့္ျပီး ျပံဳးေတာင္ျပေနေသးတယ္။ “ကိုယ္ေတာ္ရယ္။ အိမ္မွာရွိေနတာမ်ား မီးေလးဘာေလးဖြင့္ပါဦးလား” - ေမဝါကဗ်စ္ေတာက္ဗ်စ္ေတာက္ေျပာျပီးအနားကို လာထိုင္တယ္။ လန္႔သြားတာပဲ လို႔ေရရြတ္ျပီး နဖူးေပၚကဆံပင္ကိုေလနဲ႔မႈတ္တယ္။ သိတယ္မလား။ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းေလး ကို စူျပီးေတာ့ဖူးခနဲမႈတ္လိုက္တာ။ ညီလတ္က ဘာမွျပန္မေျပာေသးဘဲ မီးျငိမ္းေနတဲ့ စီးကရက္လက္က်န္ကိုမီးျပန္ညွိ ေနတယ္။ တစ္ရိႈက္ေလာက္ဖြာျပီးမွ “နင္ျပန္လာတာ ငါသိပါတယ္”လို႔ မပြင့္တပြင့္ေျပာတယ္။ ---ေမဝါဘာမွျပန္မေျပာဘဲ အခန္းထဲကိုဟိုဟိုဒီဒီၾကည့္ေနတယ္။ စာေရးစားပြဲေပၚမွာ လိေမၼာ္သီးေလးငါးလံုးေလာက္ရယ္ လိေမၼာ္သီးအမႊာအခ်ိဳ႕ရယ္ ရွိေနတယ္။ မနက္ကတည္းက ဒီအတိုင္းရွိေနတာ။ ထမင္းစားပြဲခံုေပၚမွာလည္း ေျခရာလက္ရာ မပ်က္ဘူး။ ညီလတ္ဘာမွစားထားပံုမရဘူး။ ေကာ္ဖီမစ္အခြံ နည္းနည္းေတာ့ေတြ႕တယ္။ တေနကုန္ထိုင္ျပီး ေဆးလိပ္နဲ႕ ေကာ္ဖီနဲ႕ပဲမွီဝဲေနပံုပဲ။ “နင္ဘာမွမစားရေသးဘူးမလား” လို႔ေမဝါကေမးလိုက္ေတာ့ “အင္း လိေမၼာ္သီးနည္းနည္းနဲ႔ ေပါင္မုန္႔ တစ္လံုးေတာ့စားထားပါတယ္” တဲ့။ ထမင္းေတြေရာ ဟင္းေတြေရာစီစဥ္ေပးခဲ့တာ တခုမွမတို႔မထိ။ ---တကယ္က ညီလတ္ခုလိုျဖစ္ေနတာၾကာျပီ။ တစ္လနီးနီးပဲဆိုပါေတာ့ေလ။ ညီလတ္က အေပ်ာ္တမ္းဓာတ္ပံုသမား။ အခု လို အိမ္ထဲကုတ္ေနတယ္ဆိုတာ သူ႔ဘဝမွာမရွိဘူး။ မိုးလင္းတာနဲ႔ လမ္းေပၚထြက္ေနတာ။ သူ႔ပံုေလးေတြက အတိုင္းအတာ တစ္ခုထိေအာင္ျမင္ပါတယ္။ ခုလိုစျပီးျဖစ္တဲ့ညေနကို ေမဝါမွတ္မိေသးတယ္။ အဲ့ေန႔က ေမဝါအလုပ္နားရက္။ အိမ္မွာ ရုပ္ရွင္ကားတစ္ကားထိုးျပီးၾကည့္ေနတုန္း ညီလတ္ျပန္ေရာက္လာတယ္။ ပံုမွန္စံခ်ိန္နဲ႔ယွဥ္ရင္အေစာၾကီးပဲ။ မ်က္ႏွာလည္း မေကာင္းတာအေသအခ်ာပဲ။ ဘာျဖစ္လာတာလဲ ေမးေတာ့ အစပိုင္းကမေျဖဘူးရယ္။ ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္နဲ႔ ဟာသေတြ ေတာင္လုပ္ျပေနေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေမဝါကမသိဘဲေနမလား။ ညစာစားရင္းနဲ႔မွ ေခ်ာ့ေမာ့ေမးရင္း သိလာရတာ။ ---ညီလတ္ဓာတ္ပံုသြားရိုက္တဲ့ဘက္က ျမိဳ႕အစြန္ဘက္ကေရွးေဟာင္းဘုရားတစ္ဆူဘက္မွာတဲ့။ အဲ့မွာ ဘုရားဖူးေတြကို ေစ်းလိုက္ေရာင္းတဲ့ ကေလးေစ်းသည္ေလးေတြ အမ်ားၾကီးရွိသတဲ့။ ေမဝါသေဘာေပါက္ပါတယ္။ ဧည့္သည္ေတြေရာက္ လာျပီဆိုတာနဲ႔အလုအယက္ဝိုင္းျပီးဘုရားသမိုင္းေတြေျပာျပ အခ်က္အလက္ေတြရြတ္ျပျပီး ေစ်းေရာင္းဝမ္းစာရွာတဲ့ ကေလး ေတြ။ အဲ့ထဲက လိေမၼာ္သီးေလးေတြေရာင္းတဲ့ေကာင္မေလးဟာ အေတာ္ခ်က္ခ်က္ခ်ာခ်ာရွိသတဲ့။ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ဆံပင္ၾကက္ေတာင္စည္းေလးနဲ႔တဲ့။ ညီလတ္လည္း ရႈခင္းပံုေတြမ်ိဳးစံုရိုက္ေနရင္း အဲ့ေကာင္မေလးကိုဓာတ္ပံုရိုက္ လိုက္တယ္တဲ့။ ေသခ်ာခ်ိန္ျပီးေျပာျပီးရိုက္တာမဟုတ္ဘူး။ သူေစ်းေရာင္းေနတုန္း ေျပာေနဆိုေနပံုအခ်ိဳ႕ကို snapshot ရိုက္လိုက္တာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ကေနဘယ္လိုသိသြားသလဲမေျပာတတ္ဘူး။ ေကာင္မေလးက သူ႔ကိုရိုက္တဲ့ပံုကို ၾကည့္ခ်င္ပါတယ္လို႔ ညီလတ္ကိုလာေျပာေတာ့တာကိုး။ ညီလတ္ကလည္း ကင္မရာထဲမွာေပၚတဲ့ပံုကိုျပေတာ့ ကေလးမ ေလးက အေတာ္သေဘာက်သြားတဲ့ပံုပဲ။ သူလိုခ်င္တယ္တဲ့။ လိေမၼာ္သီးနဲ႔လဲမယ္တဲ့။ ညီလတ္ကရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႔ လိုခ်င္ရင္ ပံုကူးေပးပါ့မယ္ေပါ့။ လက္ေဆာင္ေပးပါ့မယ္ေပါ့။ နက္ျဖန္ျပန္လာတဲ့အခါ ယူလာခဲ့ပါ့မယ္ေျပာေတာ့ ကေလးမ ေလးက ေတြေတြေလးျဖစ္သြားသတဲ့။ ဒီေန႔မရႏိုင္ဘူးလား ဦးဦး လို႔ေမးတယ္။ အဲ့ဘုရားေပၚမွာတရားထိုင္ေနတဲ့ ဦးဇင္းတစ္ပါးကို ညႊန္ျပျပီး အဲ့ဒါ သူမရြာကဦးဇင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဒီညေနရြာကိုျပန္မွာမို႔ သူမအေမဆီထည့္ေပးလိုက္ခ်င္တာ ျဖစ္ေၾကာင္း ဆိုလာပါေတာ့တယ္။ ---ဒီလိုဆိုေတာ့လည္း ဟုတ္ေပသားပဲလို႔ ညီလတ္ေတြးပါတယ္။ ေကာင္မေလးကလည္း တကယ္ခ်စ္စရာ လိမၼာေရးျခား ရွိတဲ့ကေလးေလးဆိုေတာ့ ဟုတ္ျပီ ဦးဦးကူးေပးမယ္။ အခုထမင္းသြားစားျပီး ကူးခဲ့မယ္။ ျပန္လာေပးမယ္။ ညေနမတိုင္ခင္ လာေပးမယ္လို႔ေျပာေတာ့ ကေလးမေလးမ်က္ႏွာကိုျပံဳးသြားတာပဲတဲ့။ လိေမၼာ္သီးတစ္ထုပ္အတင္းေပးတယ္။ အစကျငင္း ေနေပမယ့္ သူစိတ္မေကာင္းျဖစ္မစိုးလို႔ ညီလတ္ယူခဲ့တယ္။ ဒါနဲ႔ျမိဳ႕ထဲဘက္ျပန္ဝင္ ထမင္းစားရင္း ပံုေတြကူးေပါ့ေလ။ ပရင္တာက ေၾကာင္ေနတာနဲ႔ နည္းနည္းၾကာတာထိုင္ေစာင့္ေနရေသးတယ္။ ေစာင့္ရင္းနဲ႔ လိေမၼာ္သီးေလးေတာင္ျမံဳ႕ေန တာေပါ့။ တယ္ဟန္က်တာပဲကိုး။ ျပီးတာနဲ႔ ဘုရားဘက္ျပန္ထြက္လာတယ္။ ညီလတ္ေရာက္ေတာ့ လူနာတင္ကားတစ္စီး ဘုရားဝင္းထဲကထြက္လာတာေတြ႕တယ္။ ဘာလည္းေတာ့မသိဘူးေပါ့။ ဘုရားေပၚတက္ျပီးရွာေတာ့ လိေမၼာ္သီးသည္ေလး ကို မေတြ႕ဘူး။ တျခားကေလးေတြလည္းေပ်ာက္ေနတယ္။ ---ဘုရားလူၾကီးတစ္ေယာက္ကိုေမးေတာ့မွ ညီလတ္ထိတ္ခနဲျဖစ္သြားရတယ္။ ခုနလူနာတင္ကားေပၚမွာပါသြားတာ လိေမၼာ္ သီးေရာင္းတဲ့ေကာင္မေလးပဲတဲ့။ ဘာျဖစ္တာလဲ ေမးေတာ့ ေလွကားလက္ရမ္းေပၚက ေအာက္ကိုျပဳတ္က်တာတဲ့။ ဒီေန႔က်မွ ဘာျဖစ္တယ္မသိပါဘူး၊ ဆယ့္ငါးမိနစ္ နာရီဝက္တစ္ခါေလာက္ထြက္ထြက္ျပီး အဲ့ေလွကားလက္ရမ္းေပၚထိုင္ေမွ်ာ္ ေနတာတဲ့။ ဧည့္သည္ကားသံၾကားတာနဲ႔ထြက္ထြက္လာတာ။ ခုနကအဲ့ေပၚမွာထိုင္ေနရင္း ဟန္ခ်က္မထိန္းႏိုင္ဘဲ ျပဳတ္က် သြားတာတဲ့။ ဘုရားက ျပန္တူးေဖာ္ထားတဲ့ေရွးေဟာင္းဘုရားဆိုေတာ့ ေအာက္မွာ ေျမက်င္းေတြ အုတ္က်ိဳးအပဲ့ေတြရွိ ေနတာေလ။ ျပဳတ္က်တဲ့အျမင့္က လူတစ္ရပ္ေလာက္ပဲရွိတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ေခါင္းနဲ႔အုတ္ခဲက်ိဳးေတြနဲ႔ရိုက္မိသြားတယ္တဲ့။ ညီလတ္ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိေတာ့ဘူး။ ေကာင္မေလးက သူ႔ကိုထြက္ထြက္ေစာင့္ေနတာမ်ားလားလို႔ေတြးမိတာနဲ႔ စိတ္ထဲ မွာ ဂၽြမ္းျပန္သြားေတာ့တာပဲ။ ေခြ်းစီးေခြ်းေပါက္ေတြလည္းက်လာတယ္။ ---လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခုနက ေကာင္မေလးေျပာတဲ့ရြာကဦးဇင္းဆိုတာေတြ႕ရတယ္။ သူလည္း ဆြမ္းစားျပီးျပန္အလာ အခုမွ ျပႆနာကိုသိသြားပံုပဲ။ စိတ္မေကာင္းလည္းျဖစ္ ဘာလုပ္ရမွန္းလည္းမသိတဲ့ပံုေပါက္ေနတယ္။ ညီလတ္က ဦးဇင္း ကို ေဆးရံုလိုက္မလား ပို႔ေပးပါ့မယ္ေျပာေတာ့ ဦးဇင္းကအံ့ၾသသြားပံုပဲ။ ကားေမာင္းရင္း နည္းနည္းရွင္းျပေတာ့ ဦးဇင္းက ေခါင္းတစ္ညိတ္ညိတ္နဲ႔။ ဒကာေလးပေရာဂဆိုျပီး မစြဲပါနဲ႔တဲ့။ ကံေပါ့ တဲ့။ ဒီလိုပဲေျပာတယ္။ ေဆးရံုေရာက္ေတာ့ ဦးဇင္းက ကားေပၚကဆင္းတယ္။ ညီလတ္အစတုန္းက ေဆးရံုထဲထိလိုက္မလို႔ပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူအရမ္းေလးကန္ေနတယ္။ ဘာမွန္း မသိ ဝမ္းနည္းေနတယ္။ ဦးဇင္းကို လတ္တေလာသံုးဖုိ႔ဝတၳဳအနည္းငယ္လွဴလိုက္တယ္။ ျပီးမွ သတိရျပီး ေကာင္မေလးရဲ႕ ဓာတ္ပံုေတြထုတ္ေပးလိုက္တယ္။ သူ႔အေမဖို႔တဲ့ဘုရား လို႔ေလွ်ာက္ေတာ့ ဦးဇင္းက ဖ်တ္ခနဲမ်က္လႊာပင့္ျပီး ညီလတ္ကို ၾကည့္သတဲ့။ အဲ့အၾကည့္က တစ္မ်ိဳးတစ္မည္ျဖစ္ေနတယ္။ ညီလတ္လည္း သူေပးလိုက္တာမွန္လား မွားလားမေဝခြဲတတ္ေတာ့ပါဘူး။ ဦးဇင္းက ေပးလိုက္ပါ့မယ္လို႔ ေလသံေအးေအးနဲ႔မိန္႔ျပီး ေဆးရံုထဲဝင္သြားတယ္။ ေနာက္ေနာက္က်ိက်ိစိတ္ေတြနဲ႔ပဲညီလတ္ အိမ္ျပန္လာရတာပါပဲ။ ---ေမဝါလည္း စၾကားတုန္းကအေတာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္တယ္။ ဘာမွေတာ့မဆိုင္ဘူးေပါ့ေလ။ ကိုယ္နဲ႔ဘာမွမဆိုင္ေပမယ့္ မဆိုင္ဘူးလို႔လည္းေျပာမရဆိုသလိုေပါ့။ ေနာက္ေန႔ႏွစ္ေယာက္သားေဆးရံုလိုက္သြားၾကမလား တိုင္ပင္တယ္။ တကယ္လည္း သြားျဖစ္ေရာ ညီလတ္အေျခအေနကပိုဆိုးသြားေတာ့တာပဲ။ ေကာင္မေလးကဆံုးသြားျပီ။ ေခါင္းကိုထိတာ အျပင္ လည္ပင္းရိုးပါက်ိဳးသြားတယ္လို႔ေျပာတယ္။ အဲ့ေန႔ေနာက္ပိုင္းကစျပီး ညီလတ္အျပင္မထြက္ေတာ့ဘူး။ အိမ္ထဲမွာပဲ ကုတ္ေနတယ္။ အဲ မနက္ဆိုရင္ေတာ့ ေစ်းဆိုင္မွာလိေမၼာ္သီးဝယ္ျပီးျပန္တက္လာတယ္။ ဒါပဲ။ သူတအားစြဲလန္းျပီး စိတ္ဖိစီး ေနတယ္။ ေမဝါလည္းအစက ႏွစ္သိမ့္ပါေသးတယ္။ ေနာက္ၾကာလာေတာ့ စကားအစမေဖာ္ေပးဘဲ အလိုက္သင့္ပဲ ေနေနတာ ခုထိ။ ---ခုလက္ရွိအခန္းကိုေျပာင္းလာကာစကေတာ့ ညီလတ္ရႊင္ရႊင္လန္းလန္းရွိလာေသးတယ္လို႔ယူဆရတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ခုလို ျပတင္းေပါက္ေဘးတေနကုန္ထိုင္ေနေတာ့တာပါပဲ။ “ဟိုမွာၾကည့္စမ္း” ညီလတ္က ေမဝါ့ကို ေျပာတယ္။ အသံၾကားမွ ေမဝါလည္းေတြးေနတာရပ္သြားေတာ့တယ္။ သူညႊန္ျပရာၾကည့္လိုက္ေတာ့ လမ္းမီးဝါဝါေအာက္မွာ ထိုင္ေနတဲ့လူတစ္ခ်ိဳ႕။ ေအးေအးလူလူပံုစံနဲ႔ ကားေတြသြားတာေငးေနၾကတယ္။ “ငါတို႔လည္းသြားထိုင္ၾကမလား” လို႔ေမဝါကေမးေတာ့ ညီလတ္ က ေခါင္းခါတယ္။ မဟုတ္ပါဘူးတဲ့။ လူေတြကိုျပတာမဟုတ္ဘူး။ လမ္းမီးဝါဝါေလးကိုျပတာတဲ့။ လမ္းမီးဝါဝါေလးက တိုင္အျမင့္ထက္မွာ လိေမၼာ္သီးေလးခ်ိတ္ထားသလိုပဲတဲ့။ လင္းေနတဲ့လိေမၼာ္သီးေလးေပါ့တဲ့။ ---“ညီလတ္၊ နင္ဒီေလာက္ကေတာ့ လြန္ျပီထင္တယ္ဟာ” လို႔ ေမဝါ ခပ္ညည္းညည္းေျပာမိတယ္။ “နင္က စက္သြားစိတ္ ေလးတစ္ခုပါပဲ။ နင္အထစ္အေငါ့ေလးျဖစ္ရံုနဲ႔ ေလာကၾကီးတစ္ခုလံုးမလည္ပတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးထင္ေနတာလား။ အခုဟာက နင္နဲ႔တကယ္ဆိုင္တယ္လို႔ နင္ယံုလို႔လား။ တကယ္ေရာ အယံုအၾကည္ရွိလို႔လား” - ေမဝါက ေတြးေတြးဆဆေျပာတယ္။ “နင္နဲ႔ဆိုင္တယ္ဆိုတဲ့ ယံုၾကည္မႈက တကယ္ေရာေသခ်ာလို႔လားဟာ” ---ညီလတ္ စဥ္းစားေနပံုရတယ္။ စကားလံုးေရြးေနပံုပဲ။ ျပီးမွ ဖ်တ္ခနဲသတိရသြားပံုနဲ႔ေျပာလာတယ္။ “နင့္လိုေပါ့ဟာ။ မီးဖြင့္ရမယ္မွန္းသိေပမယ့္ အေမွာင္ထဲမွာ ျငိမ္ေနခ်င္တာမ်ိဳးေပါ့” တဲ့။ ---ဘာဆိုင္လဲ လို႔ေမဝါေတြးမိတယ္။ ကုိယ္က အေမွာင္ထဲေခြေနတာနဲ႔ သူအခုလိုအစြဲအလမ္းလြန္ျပီး ေက်ာက္ရုပ္လို ေသေနတာ တူလို႔လား။ ကိုယ္က ကိုယ့္သာယာမႈအတြက္ သူက သူ႔ဘာသာညွင္းဆဲေနတာမဟုတ္ဘူးလား။ ဒီလိုေခ်ပ မိေတာ့ ညီလတ္က ျပန္ေျပာတယ္။ “ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေရွာင္ေျပးတဲ့စိတ္ကေတာ့ တူတူပါပဲ။ နင္လည္းပံုမွန္လုပ္ရိုးလုပ္စဥ္ထဲက ေရွာင္ေျပးတာျဖစ္သလို ငါလည္း ပံုမွန္လူေနမႈဘဝရဲ႕ ခံစားခ်က္ကေရွာင္ေပးတာပါပဲ။ အျမဲစီးေနတဲ့ဖိနပ္ကိုမစီးဘဲ မေတာ္တဲ့ဖိနပ္ကိုေျပာင္းစီးၾကည့္တာပါပဲ။ ေရွာင္ေပးတဲ့ေနရာဟာ အျမဲသာယာမႈေပးတဲ့ေနရာဟုတ္ခ်င္မွလည္း ဟုတ္မွာေပါ့ဟာ။ အခ်ိဳေတြစားေနသူအဖို႔ အစပ္ေလး အငန္ေလးဟာလည္း အရသာတစ္မ်ိဳးပဲမလား။ ငါလည္း ျငီးေငြ႕မႈတစ္ခုကိုတိုက္ထုတ္ဖို႔ ကံအားေလ်ာ္စြာရလာတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ အခြင့္အေရးကိုအျပည့္အဝယူေနတာလည္းမျဖစ္ႏိုင္ဘူးလား။ ယံုၾကည္မႈက ေသခ်ာစရာမလိုဘူးေလ ေမဝါရဲ႕။ ယံုဖို႔ပဲ လိုတာ။ မယံုတာထက္စာရင္ ယံုေနတာေကာင္းတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလွည့္စားတယ္ပဲေျပာေျပာ ယံုေနျခင္းအားျဖင့္ လက္ရွိအခ်ိန္မွာ စြမ္းအင္ျပည့္ရွင္သန္ႏိုင္မယ္မဟုတ္လား။ နင္ဟာ စိတ္ဓာတ္က်ေနတာျဖစ္ရင္ျဖစ္မယ္ ေပ်ာ္ေနတာျဖစ္ရင္ ျဖစ္မယ္ တခုခုကိုတပ္မက္ဆာေလာင္ေနတာျဖစ္ရင္ျဖစ္မယ္။ ဒါေပမယ့္ နင္ျဖစ္ေနတာကို နင္ယံုဖို႔ေလာက္ေတာ့ အနည္းဆံုးလိုအပ္တယ္ထင္တာပဲဟာ။” ---ေမဝါဘာေျပာရမွန္းမသိဘူး။ ေရခ်ိဳးတယ္။ ညစာအတူစားတယ္။ ဒီညေတာ့ ညီလတ္တစ္ေယာက္ေမဝါကို ေထြးေပြ႔ထား ပံုက အရင္ရက္ေတြထက္ပိုအသက္ပါလာတယ္လို႔ ခံစားရတယ္။ မနက္ ေမဝါအလုပ္သြားခ်ိန္အထိ ညီလတ္မနိုးေသးဘူး။ သူခုလို ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္မအိပ္တာၾကာပါျပီ။ အိပ္ပါေစဆိုျပီး ေမဝါမႏိႈးဘဲထားခဲ့တယ္။ ---ဒီညေနေတာ့ ေမဝါ ရံုးဆင္းတာေစာတယ္။ အခန္းထဲဝင္ေတာ့ သတိတရနဲ႔ဘက္ဘက္ျခမ္းကမီးခလုပ္ကို ႏွိပ္ျပီး ဖြင့္ဝင္ ခဲ့တယ္။ မေန႔ကလိုျဖစ္မွာစိုးလို႔ ညီလတ္ကိုအခန္းေစ့လိုက္ရွာေသးတယ္။ မေတြ႕ဘူး။ စာၾကည့္စားပြဲေပၚမွာ စာတိုေလးတစ္ေစာင္နဲ႔ ဒီေန႔မွဝယ္ထားတဲ့လိေမၼာ္သီးအခ်ိဳ႕ကိုေတြ႕ရတယ္။ စာထဲမွာ ေရးထားတာက (ေလွကားလက္ရမ္း ေပၚကျပဳတ္က်ေသသြားတဲ့ေကာင္မေလးကို ငါထပ္ျပီးတြန္းခ်လိုက္ပါျပီ။ သူမရွိေတာ့ပါဘူး။ နင့္ကိုငါခ်စ္တာကို ငါယံုတယ္။ ေသလည္း ေသခ်ာပါတယ္။ ညစာဝယ္ျပီးျပန္ခဲ့မယ္။ေစာင့္ေနပါ) တဲ့။ ေမဝါ ႏွစ္ျခိဳက္စြာျပံဳးမိတယ္။ ေဆာင္းတြင္းေနဝင္တာ လွတယ္ေလ။ လွပါတယ္။ လိေမၼာ္သီးေလးေတြနဲ႔ လိေမၼာ္ေရာင္ေနျခည္နဲ႔အလြန္လွေနတယ္။ ---အဆာေျပ လိေမၼာ္သီးေလးတစ္လံုးေလာက္စားမယ္ဆိုျပီး ကိုင္လိုက္ေတာ့ ေနေရာင္ၾကာၾကာခံထားရလို႔ထင္တယ္။ လိေမၼာ္သီးေလးေတြက ပူပူေႏြးေႏြးေလးျဖစ္ေနတယ္။ မွဴးေနဝန္း 12:13AM, 2016 July18