၉ တန္းတုန္းကႏွင္းေတြ

၉ တန္းတုန္းကႏွင္းေတြ --- အဆင္မေျပဘူးဆိုတာေတြ ခဏခဏၾကံဳေနရေပမယ့္ အဆင္မေျပတဲ့ပံုစံက တစ္ခါနဲ႔တစ္ခါ မထပ္ရဘူး။ အသြင္မ်ိဳးစံု ပတ္လမ္းမ်ိဳးစံုနဲ႔လာေတာ့ ရင္ဆိုင္ရတဲ့လူမ်က္စိလည္တယ္။ သူနဲ႔ေတြ႕ရင္ ခံလိုက္ရတာခ်ည္းပဲ။ ေမဝါ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္လာရင္း အဲ့လိုပဲေတြးမိတယ္။ မိုးစိုစိစိထဲ ပ်င္းပ်င္းနဲ႔သြားရေသးတယ္။ လမ္းမွာငွားတဲ့ကားကပ်က္ေသး။ စကားေျပာရတာ အဆင္မေျပ။ လုပ္စရာအလုပ္ကလည္း မျပီး။ ကိုယ့္ဘက္ကယူစရာ စာရြက္စာတမ္းအခ်ိဳ႕ က်န္ခဲ့တာေတာ့ဟုတ္ပါတယ္။ သို႔ေပမယ့္ အဲ့ေလာက္အေရးၾကီးတာလည္းမဟုတ္ဘဲ ရက္ခ်ိန္းျပန္ယူခဲ့ရတာဆိုေတာ့ အေတာ္ကြ်ဲျမီးတိုစရာေကာင္းတာ။ --- အျပန္က်ေတာ့ ကားကအဆင္ေျပေပမယ့္ လမ္းသြယ္ထဲခ်ိဳးဝင္ဖို႔ကားပိတ္ေနတာနဲ႔ ဆင္းေလွ်ာက္ခဲ့ရတာ ဗြက္ေတြ ေပကုန္ စင္ကုန္ျပန္တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ၾကံရာမရတဲ့အဆံုး မိုးကိုပဲက်ိန္ဆဲရတာေပါ့။ ျပီးေတာ့မွ မိုးတစိမ့္စိမ့္က်ေနတုန္း ျပတင္းေပါက္ေဘးမွာေကာ္ဖီတစ္ခြက္ စာအုပ္တစ္အုပ္နဲ႔ ဟိုေငးဒီေငးႏွပ္ရတာကို ဝါသနာပါလြန္းတဲ့ေမဝါ တေယာက္ ရယ္ခ်င္သြားတယ္။ လက္ေတြ႕ဘဝက ရုပ္ရွင္မဆန္ဘူး။ ဒါနဲ႔ လက္ေတြ႕ဘဝဆိုတာေရာ ရွိရဲ႕လားလို႔ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ေတြးေနမိတယ္။ ျမင္ဖူးတဲ့ကာတြန္းထဲကလို ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ကေရာ တျခားသူၾကည့္ေနတဲ့ စာအုပ္ထဲကဇာတ္ေကာင္ ၊ ျပဇာတ္ထဲကသရုပ္ေဆာင္ အစရွိသျဖင့္ေပါ့ေလ တခုခုျဖစ္မေနႏိုင္ဘူးလား။ အို ဒါငါ့အလုပ္မဟုတ္ပါဘူး။ ငါ့အလုပ္က ဗြက္ေတြေရွာင္နင္းဖို႔ပဲလို႔ စဥ္းစားျပီး ကိုယ့္အရႈပ္အေထြးကို ျဖည္ဖို႔ၾကိဳးစားတယ္။ ဒါေပမယ့္ မရဘူး။ ဆဲလ္ထဲက DNA အရြယ္အစားကေနျပီး စၾကာဝဠာတစ္ခုလံုးအရြယ္အစားအထိ စေကးနဲ႔ခ်ဲ႕ျပထားတဲ့ ၄မိနစ္ ၅မိနစ္စာ ဗီဒီယိုေလးေတြ အြန္လိုင္းေပၚကၾကည့္ဖူးတယ္ေလ။ အဲ့ဒါကိုျပန္သတိရေနမိတယ္။ အလင္းအလ်င္ထက္ျမန္တာမရွိေသးဘူး ဘာညာနဲ႔ အခုဗီဒီယိုကလစ္ထဲမွာက Multiverse ေတြကိုခ်ံဳ႕ခ်ံဳ႕ျပလိုက္တာ ရႊတ္ခနဲရႊတ္ခနဲပဲ။ သိထားသမွ်နယ္နိမိတ္အကုန္ကို ၅မိနစ္နဲ႔ခရီးသြားျပတယ္ဆိုတာ အလင္းအလွ်င္ထက္ပိုးဆိုးပက္စက္ျမန္တဲ့ႏႈန္းပဲ။ စိတ္ကူးဉာဏ္ကြန္႔ျမဴးမႈထက္ေတာ့ ဘာကမွ ပိုျမန္ႏိုင္မယ္မထင္ပါဘူး။ ေျပာခ်င္တာကဒီလိုေလ။ ဗလာနယ္ျဖစ္ေနျခင္းဆိုတဲ့ကိစၥက ေတြးေလေလထူးဆန္း ေလေလပဲ။ ဒီသိထားသမွ်ေသာ စၾကာဝဠာေတြရဲ႕အျပင္ဘက္ဆိုတာေရာမရွိေတာ့ဘူးလားေပါ့။ သိပၸံအရေတာ့ ဘယ္လို ေျဖရွင္းမလဲ မသိပါဘူး။ စိတ္ကူးထဲမွာေတာ့ ေတြးၾကည့္လို႔ရတာပဲ။ ဗလာနယ္ကိုဆြဲဆန္႔ရတာေလာက္လြယ္တာရွိမလား။ --- ေတြးမိရင္းဆက္ေတြးမိ။ ဒီစၾကာဝဠာၾကီးတစ္ခုလံုး။ ခုနဗီဒီယိုထဲကလို အေသးခ်ံဳ႕ၾကည့္ရင္ အလင္းစက္ေလးေတြ စုစည္းထားတဲ့ ၾကီးမားလွတဲ့ယူနစ္ၾကီးတစ္ခုလံုးဟာ အျခားေသာသက္ရွိတစ္ခုရဲ႕အသံုးအေဆာင္ပစၥည္းေလးတစ္ခုလည္း ျဖစ္မေနႏိုင္ဘူးလားေပါ့။ ဥပမာ ဒီလင္းလင္းလက္လက္ၾကယ္ေတြ ျဂိဳလ္အမႈန္ေတြဟာ အျခားေသာသက္ရွိကေလးတစ္ဦး ေဆာ့တဲ့ သံစံုျမည္ဖန္လံုးထဲကအရာေတြျဖစ္မေနႏိုင္ဘူးလား။ ယူနစ္ေတြနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ေမဝါ သံသယရွိတာအမွန္ပဲ။ တစ္ခါကလည္း ညီလတ္ေျပာဖူးတာမွတ္မိတယ္။ ဘာတဲ့ (10-33cm)ထက္ေသးတဲ့အလ်ားဆိုတာမရွိဘူးတဲ့။ အဲ့ထက္ေသး ရင္အဓိပၸာယ္သတ္မွတ္လို႔မရေတာ့ဘူး။ ေပ်ာက္ဆံုးသြားတယ္တဲ့။ neglect လုပ္ပစ္လိုက္လို႔ရတယ္တဲ့။ တဆံုးေျပာရရင္ ရွိကိုမရွိႏိုင္ဘူးတဲ့။ ေမဝါကေတာ့ နားမလည္ပါဘူး။ ပညာရပ္ဆိုင္ရာအေဆာက္အအံုေတြကို ေစာ္ကားတာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဘာျဖစ္လဲ ဘာလို႔မရွိႏိုင္ရမွာလဲေပါ့။ ပညာရပ္ဆိုတာကိုက သတ္မွတ္ခ်က္နဲ႔တည္ေဆာက္ထားရတာမလား။ စမ္းသပ္မႈေတြလုပ္ျပီး ကိုက္ညီမႈရွိတဲ့အခါအတည္ျပဳထားၾကတာပဲမလား။ AP ကိန္းတန္း GP ကိန္းတန္းေတြလိုေပါ့။ အဲ့လိုကိန္းတန္းတစ္ခုကို ေျဖရွင္းေပးႏိုင္မယ့္ ေဖာ္ျမဴလာေတြဟာ တစ္ခုထက္ပိုေနႏိုင္တာပဲ။ ဒါမွမဟုတ္ ပြိဳင့္ေလာက္ေလးလြဲျပီး မွန္ေနမယ့္ေျပလည္ေစမယ့္ ေဖာ္ျမဴလာလည္းရွိမွာပဲ။ စိတ္ကူးၾကည့္ရင္လြယ္လြယ္ေလးပဲ။ သက္ေသျပခ်က္ေတြဆိုတာလည္းသတ္မွတ္ခ်က္တစ္ခုအတြင္းက အသိနဲ႔တည္ေဆာက္ထားရတာ။ ခုနအလ်ားယူနစ္ အေသးဆံုးဆိုတာပဲ ေတြးၾကည့္ေလ။ အဲ့ထက္အဆတစ္ရာ အဆတစ္ေထာင္ ေသးတာေတြစဥ္းစားၾကည့္လို႔ရတာပဲ။ ဘယ္ေလာက္ေသးေသး သူ႔မွာ သူ႔ျဖစ္တည္မႈရွိတာပဲ။ သူ႔မွာ အဓိပၸါယ္ရွိတာပဲ။ ဘဝဟာ အဓိပၸာယ္မရွိပါဘူးကြာ ဘာညာေျပာေနတာကိုက အဓိပၸာယ္ရွိတယ္။ ျဖစ္ေနျခင္းကိုက အံ့ၾသ ဖို႔မေကာင္းဘူးလား။ ဘယ္ေလာက္ ဆန္းၾကယ္သလဲ။ “ ဟဲ့ ေမဝါ နင္ဘယ္ကိုသြားမလို႔လဲ” --- တစ္ေယာက္ေယာက္ေခၚသံၾကားမွ ေမဝါလွည့္ၾကည့္မိတယ္။ ကိုယ့္ဘာသာေတြးေကာင္းေကာင္းနဲ႔ေတြးေနတာကိုး။ လွမ္းေခၚတာက ကိုဂၽြန္းျဖစ္ေနတယ္။ တိုက္ခန္းေအာက္ထပ္တစ္ခုကို အဖီဆြဲျပီးရသလိုဖြင့္ထားတဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ခပ္ေသးေသးထဲမွာထိုင္ေနတာ။ ေမဝါ လည္းဝမ္းသာသြားတယ္။ ကိုဂၽြန္းနဲ႔မေတြ႕တာၾကာျပီ။ အရင္က ေမဝါတို႔ ညီလတ္တို႔ ဆိုတာ ကိုဂၽြန္းနဲ႔တတြဲတြဲ။ ပရဟိတအလုပ္နည္းနည္းပါးပါးလည္းအတူလုပ္ဖူးတယ္။ တျခားအေလလိုက္ေပါက္ကရမ်ိဳးစံု လည္း လုပ္ဖူးတယ္။ အခုရုတ္တရက္ျပန္ေတြ႕ေတာ့ဝမ္းသာသြားတယ္။ ဆိုင္ထဲလွည့္ဝင္ရင္း “ကိုဂၽြန္းမေတြ႕တာေတာင္ၾကာျပီ။ ေနေကာင္းလား။ ဘာလို႔ဒီလိုဆိုင္မွာ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ရတာလဲ” လို႔ အေမာ တေကာႏႈတ္ဆက္ရင္း မထိတထိစ လိုက္တယ္။ ဒီလိုေလ ကိုဂၽြန္းကမႏၱေလးသား။ လက္ဖက္ရည္ဂ်ိဳးလို႔ေျပာရမယ္။ ရန္ကုန္က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြကို က်ဥ္းတယ္ ခံုေသးတယ္ လူၾကပ္တယ္ အေဖ်ာ္ညံ့တယ္ အဲ့လိုအေၾကာင္းျပခ်က္ မ်ိဳးစံုနဲ႔ မထုိင္တတ္ဘူး။ ထိုင္ရင္လည္း အရမ္းေရြးတယ္။ အေဝးကေနဆိုင္အေနအထားၾကည့္ရတာနဲ႔ ခံုပံုစံၾကည့္ရတာနဲ႔။ သူတို႔မႏၱေလးက ဆိုင္ေတြက ဘယ္လိုဘယ္ဝါဆိုတာ သိပ္ေျပာတတ္တာ။ အဲ့လိုလူက အခုလိုအမည္ခံ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ေသးေသးေလးထဲထိုင္ေနေတာ့ ေမဝါက သတိတရနဲ႔ ေနာက္လိုက္တာ။ ကိုဂၽြန္းကေတာ့ ခပ္ေအးေအးပဲ။ “ငါ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ေနတာမဟုတ္ဘူး။ မိုးခိုေနတာ” တဲ့။ ေမဝါက သူ႔ေရွ႕ကခြက္ကိုလက္ညိဳးထိုးျပျပီး ေျပာစမ္းပါဦး၊ ဒါက ဘာလဲ ဆိုေတာ့ ဒါလက္ဖက္ရည္မဟုတ္ဘူး။ ေကာ္ဖီမစ္တဲ့။ ကိုဂၽြန္းက ရယ္က်ဲက်ဲလုပ္ေနတယ္။ ေမဝါလည္း လိုက္ရယ္တယ္။ “ေနစမ္းပါဦး ကိုဂၽြန္းကဘယ္လိုေရာက္လာတာလဲ။ ဒီလမ္းထဲကိုေရာ ဘယ္လိုေရာက္ေနတာလဲ” “ဒီလိုဟ။ အေရာင္းအဝယ္ကိစၥလည္းပါတယ္။ ဒီက ကုမၸဏီကကားကို မန္းေလးသယ္သြားဖို႔လာယူတာ။ ဒါေပမယ့္ ငါ့အမ်ိဳး တစ္ေယာက္လည္းပါတယ္။ သူကေဆးခန္းလာျပတာ။ ေဆးခန္းက ဒီလမ္းထဲမွာပဲ။ အထဲမွာ မေစာင့္ခ်င္တာနဲ႔ ဒီမွာလာထိုင္ ေနတာ” --- ေမဝါက သူတို႔အိမ္လည္း ဒီလမ္းထဲမွာပဲျဖစ္ေၾကာင္း ၊ သိပ္မၾကာခင္မွာေတာင္ ညီလတ္ျပန္လာေတာ့မွာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ျပန္မလာေသးလည္း ဖုန္းဆက္ေခၚလိုက္မွာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ကိုဂၽြန္းအိမ္ကိုလိုက္လည္ျပီး ထမင္းစားသြားေစလိုေၾကာင္း ေျပာတယ္။ ကိုဂၽြန္းက နည္းနည္းစဥ္းစားေနပံုေပၚျပီး “ငါ အားေတာ့အားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မလိုက္ခ်င္ဘူးဟာ။ အခုလို လမ္းမွာမထင္မွတ္ပဲေတြ႕ရတာ ပိုမလွဘူးလား။ ငါနင္တုိ႔ဆီေတြ႕ခ်င္မွျဖင့္ သပ္သပ္လာလည္းရေနတာပဲ။ ဒီတိုင္းေလး မေကာင္းဘူးလား” တဲ့။ ေမဝါသိတယ္။ ကိုဂၽြန္းက အဲ့လိုပဲ။ အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏိုင္တယ္ေျပာမလား။ ထူးဆန္းတယ္ေျပာရ မလား။ လူတစ္မ်ိဳး။ ေျပာရဆိုရ တခါတေလ အရမ္းလက္ေပါက္ကပ္တယ္။ ေမဝါကအတင္းထပ္ေျပာတယ္။ မရဘူး။ ကိုဂၽြန္းက ျပံဳးတံုးတံုးနဲ႔ပဲ ေနပါငါ့ညီမရယ္ ေနာက္တစ္ခါမွ ေတြ႕ရေအာင္ခ်ည္း လုပ္ေနတယ္။ ၾကာေတာ့ ေမဝါ ႏႈတ္ခမ္းစူ လာျပန္ေရာေပါ့။ ကိုဂၽြန္းနဲ႔က ေမာင္ႏွမေတြလိုျဖစ္ေနေတာ့ ေမဝါက အရင္ကလည္းအဲ့လိုခဏခဏစိတ္ေကာက္ တတ္တယ္။ အဲ့လိုမ်ိဳးဆိုရင္ ညီလတ္ကေတာင္ ကိုဂၽြန္းနဲ႔ေပါင္းျပီး ေမဝါကိုေျပာင္ေတာင္ေတာင္လုပ္ၾကတာ။ တေနကုန္ အဆင္မေျပျဖစ္ထားတဲ့အခံေလးက ရွိေနေတာ့ ေမဝါျပန္ျပီးစိတ္တိုလာတယ္။ ကိုဂၽြန္းက ရယ္တယ္။ “ေမဝါ။ ညည္းခုနက လမ္းေလွ်ာက္လာတာ ငါအေဝးၾကီးထဲကျမင္တယ္။ ငါက ငါ့မ်ားျမင္မလားၾကည့္ေနတာ နင့္မ်က္ႏွာ ၾကီးက သုန္သုန္မႈန္မႈန္နဲ႔။ မ်က္ေမွာက္ၾကီးလည္းက်ံဳ႕လို႔။ ဘာေတြေတြးေနတယ္မသိ။ ငါ့ကိုမျမင္ဘဲေက်ာ္သြားလို႔ လွမ္းေခၚ လိုက္ရတာ။ အခုလည္း အဲ့လိုပံုစံၾကီးျပန္ျဖစ္ေနျပန္ျပီ။ ေျပာစမ္းပါဦး၊ ဘာေတြျဖစ္လာတာလဲ” --- ေမဝါလည္း စိတ္တိုတုိနဲ႔ တေနကုန္အလြဲလြဲအေခ်ာ္ေခ်ာ္ျဖစ္လာတာေတြကို အေသးစိတ္ေျပာေတာ့တာေပါ့။ ျပီးေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ရင္းေတြးလာတာေတြပါ ကိုဂၽြန္းကိုေျပာျပတယ္။ အကုန္ေျပာလိုက္ရေတာ့ စိတ္နဲနဲေပါ့သြားတယ္။ ျပီးေတာ့ ကိုဂၽြန္းလုိလူက ေတာင္ေတာင္အီအီေတြးမိတာမွန္သမွ်ေျပာျပလို႔ေကာင္းတဲ့လူစားထဲမွာပါတယ္။ သူက ေသခ်ာနားေထာင္ တယ္။ အခုလည္း ကိုဂၽြန္းက ျငိမ္ေနရာကေန စေျပာလာတယ္။ “နင္ေတြးေနတာ တဝက္ဟုတ္သလို တဝက္မဟုတ္ဘူးထင္တယ္။ နင္က စိတ္ကူးကြန္႔ျမဴးမႈသာ အရာရာထက္သာတယ္၊ သာယာတယ္ လို႔ယူဆတယ္။ ဆင္ေျခနဲ႔ အခ်က္အလက္ေတြကို သံသယရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ နင္ေမ့ေနတဲ့အခ်က္က စိတ္ကူးကြန္႔ျမဴးမႈဆိုတာလည္း ဟပ္ခ်ေလာင္းဆိုျပီးျဖစ္လာတာေတာ့ မဟုတ္ဘူးေလ။ ေျပာခ်င္တာ ဘယ္ေလာက္ကြန္႔ျမဴး ကြန္႔ျမဴး အသစ္မဟုတ္ဘူးထင္တယ္ေနာ္။ နင္သိျပီးသားအခ်က္အလက္ေပၚမွာအေျခခံထားရတာမလား။ လူေတြမိုးေပၚပ်ံ ခ်င္တဲ့အေတြးဟာ သူတို႔ေရွ႕မွာ ငွက္ေတြမိုးေပၚပ်ံျပသြားလို႔ပဲ။ မိုးေပၚပ်ံျခင္းဆိုတဲ့ကိစၥဆိုတာ အစထဲကမသိရင္ မိုးေပၚပ်ံဖို႔ ကို ေတြးမိမယ္မဟုတ္ဘူးေလ။ ငါေျပာခ်င္တာက နင္မရွိဘူးဆိုတဲ့အရာကို ေတြးလို႔မရဘူး။ မရွိဘူးဆိုတဲ့အရာကို နင္ေတြး လို႔ ပံုေဖာ္လို႔ရမယ္ဆိုရင္လည္း အဲ့ဒါက တကယ္မရွိတဲ့အရာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ နင့္စိတ္ကူးထဲမွာ တည္ေဆာက္လိုက္တဲ့ အရွိတရားျဖစ္သြားျပီမဟုတ္လား။” --- ကိုဂၽြန္းက တစ္လံုးခ်င္း ျဖည္းျဖည္းေလးေလးေျပာတယ္။ ေမဝါလည္း ေတြေဝျပီးစဥ္းစားေနတယ္။ ကိုဂၽြန္းကဆက္ေျပာ တယ္။ “ငါတို႔ရွင္သန္ရတယ္ဆိုတာ ယူနစ္ေတြရဲ႕ကန္႔သတ္မႈထဲေနေနရတာပဲ။ ေလာကထဲမွာ လြတ္လပ္မႈဆိုတာမရွိဘူး။ လူတိုင္းလြတ္လပ္မႈကို လိုခ်င္တယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မရႏိုင္လို႔ပဲ။ လူေတြသမိုင္းတေလွ်ာက္ေတြ႕ရွိခ်က္ မ်ိဳးစံုရွိခဲ့ျပီ မ်ားခဲ့ျပီဟာ။ မေတြ႕ေသးတာ လြတ္လပ္မႈပဲ။ ရႏိုင္တယ္ဆို ရျပီးေလာက္ျပီ။ မရႏိုင္လို႔လည္း လူေတြကလိုခ်င္ေန တာ။ ရနိုင္တဲ့အရာဆို အခုအခ်ိန္ေလာက္ဆိုမလိုခ်င္ေလာက္ေတာ့ဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ရွိျပီးရျပီးသားအရာတိုင္းမွာ ကပ္ေနနတဲ့အေျမွးပါးတစ္ခုရွိတယ္။ အဲ့ဒီအေျမွးပါးပင့္ကူအိမ္ကို လူေတြေျပာင္စင္ေအာင္မသုတ္သင္ မသန္႔စင္ႏိုင္ ေသးဘူး။ အဲ့ဒါကေတာ့ ျငီးေငြ႕ျခင္းပဲ။ ျငီးေငြ႕ပ်င္းရိမႈဟာ ငါတို႔အားလံုးရဲ႕ဖြားဖက္ေတာ္ပဲ။ ငါတို႔မျငီးေငြ႕တာဆိုလို႔ ျငီးေငြ႕မႈ တစ္ခုပဲရွိမယ္။ အဲ့အရာကိုေတာ့ အျမဲဖက္တြယ္ထားရတယ္။ ငါတို႔အားလံုးက ပိတ္မိေနတာဟာ။ လြတ္လပ္မႈဆိုတာသာ ရခဲ့ရင္ လြတ္လပ္မႈကိုလည္း ငါတို႔ျငီးေငြ႕ေနေလာက္ျပီ ေမဝါ” --- ေမဝါကျပန္ေမးတယ္။ “ဒီေတာ့ ကိုဂၽြန္းေျပာခ်င္တာက ေမဝါတို႔က နီးစပ္ရာယူနစ္ေတြနဲ႔ပဲ ရင္းႏွီးရွင္သန္ေနရတာပဲ။ စိတ္ကူးနဲ႔ ယူနစ္အတိုင္းအထြာမ်ိဳးစံုကို ဖန္တီးေနႏိုင္ေပမယ့္ လက္ေတြ႕အသံုးခ်တန္ဖိုးမရွိဘူးလို႔ဆိုလိုခ်င္တာလား။ အသံုးခ်မႈနယ္ပယ္ တကယ္ရွင္သန္ရျခင္းမွာ အဲဒါေတြမလိုအပ္ဘူး တစ္ကိုယ္စာသိမႈအဝန္းအဝိုင္းနဲ႔တင္ ျပည့္စံုလံုေလာက္ ျပီလို႔ ဆိုခ်င္တာလား” လို႔ေမးလိုက္တယ္။ ကိုဂၽြန္းက ေခါင္းကိုအားရပါးရညိမ့္တယ္။ သူကတယ္ယံုၾကည္လက္ခံထားသလို ကို ေသခ်ာေျပာတယ္။ “ ဒါေပါ့ဟ။ နင္စဥ္းစားၾကည့္ေလ။ ငါတို႔ရဲ႕အသံုးအေဆာင္ေတြ ေနရာနယ္နိမိတ္ေတြမွာ ပံုမွန္ပ်မ္းမွ်အေနအထား အရြယ္အစားေတြရွိေနတယ္။ သိပ္က်ယ္တဲ့ျခံၾကီးထဲမွာ တစ္ေယာက္ထဲေနသူေတြ သိပ္က်ဥ္းတဲ့အိပ္ခန္းထဲ စုျပံဳအိပ္ရသူ ေတြ ရွိေနေပမယ့္ ပ်မ္းမွ်အေနအထားရ ငါတို႔ဟာ ငါတို႔လိုအပ္သေလာက္အတိုင္းအထြာနဲ႔ရွင္သန္သြားရတာပဲ။ ဒီေလာကၾကီးဆီက အခ်ိန္ေတြ ေနရာေတြကို ငါတို႔အတူတူမွ်ယူသြားရတာပါပဲ။ ပိုလည္းမရဘူး လိုလည္း မရဘူး။ အေတာင္ႏွစ္ဆယ္ဝတ္ မင္းေယာက်္ားဆိုတာ ဒီေခတ္မွာမရွိေတာ့ဘူးမလား” တဲ့။ --- ေမဝါျပန္ေျပာစရာ စကားရသြားတယ္။ ေျပာမလို႔ဆဲဆဲမွာပဲ ကိုဂၽြန္းဆီကို ဖုန္းဝင္လာတယ္။ ဖုန္းနားေထာင္ျပီးေတာ့ ကိုဂၽြန္းက ေမဝါ့ကိုေျပာတယ္။ “ငါသြားရေတာ့မယ္ဟ၊ လူနာကလွမ္းေခၚေနတယ္။ တျခားတေနရာမွာ ေဆးသြားစစ္ရမွာဆိုလားပဲ။ သြားျပီဟာ။ နင္တို႔ဆီကိုသပ္သပ္ထပ္လာခဲ့ပါမယ္ဟ။ အခုေတာ့ ဒီလိုၾကံဳၾကိဳက္တုန္းေလး ေတြ႕လိုက္ရတာ ပိုအရသာရွိပါတယ္။ ညီလတ္ကိုလည္း ငါႏႈတ္ဆက္တယ္ေျပာလိုက္” --- ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ ကိုဂၽြန္းက ထထြက္သြားေတာ့ ေမဝါေယာင္နနက်န္ခဲ့တယ္။ ေျပာခ်င္တာေတြလည္း မေျပာလိုက္ရ ေတာ့ စိတ္ထဲခိုးလိုးခုလုျဖစ္ရျပန္တယ္။ အိမ္ကိုျပန္လာအဝတ္အစားလဲျပီးတဲ့အထိကို စိတ္ထဲမတင္မက်ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီလိုေလ။ စိတ္ကူးယဥ္မႈဟာ အခ်က္အလက္ေပၚကိုအေျခခံရတယ္ဆိုရင္ေတာင္၊ သိမႈရဲ႕မိုးကုတ္စက္ဝိုင္းကို မလြန္ဆန္ႏိုင္ ဘူးဆိုရင္ေတာင္ သူ႔ကမၻာကေတာ့ ပိုက်ယ္ျပန္႕ဦးမွာပဲ။ လူေတြဟာ အခ်က္အလက္ေတြကို သမိုင္းစဥ္ဆက္ရွာေဖြခဲ့တယ္ စုေဆာင္းခဲ့တယ္ အဲဒါေတြကိုအေျခခံျပီးထပ္သိဖို႔ၾကိဳးစားၾကတယ္ဆိုတာ ဟုတ္ေပမယ့္ လူဟာ အခ်က္အလက္ရဲ႕ေစညႊန္း ရာ လက္တံအတိုင္းစနစ္တက်သြားေနရေအာင္သက္မဲ့မွမဟုတ္တာ။ သက္မဲ့နဲ႕သက္ရွိနဲ႔ဘာကြာသလဲ ေအာ္ဂဲနစ္နဲ႔ အင္ေအာ္ဂဲနစ္နဲ႔ဘာကြာသလဲ ေမဝါေသခ်ာမေျဖတတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကြာတာေတာ့ ကြာတာပဲမဟုတ္လား။ အသက္ပဲ ေခၚေခၚ စိတ္ပဲေခၚေခၚ ဝိဉာဥ္ပဲေခၚေခၚ ၾကိဳက္သလိုေခၚ အဲ့ဒါေလးေတာ့ရွိေနတာပဲ။ စိတ္ခံစားမႈဆိုတာ ဦးေႏွာက္ထဲက ကမ္မီကယ္ေတြ ေဟာ္မုန္းေတြေၾကာင့္ပါလို႔ဘယ္လိုေျပာေျပာ အဲဒါေတြကိုအကုန္သိထားတဲ့သူေတာင္ ကိုယ့္မိန္းမ တျခားေကာင္နဲ႔ေဖာက္ျပန္ေနရင္ စိတ္တိုမိမွာပဲ။ ဟာငါေတာ့ အက္ဒရီနယ္လင္လယ္ဗယ္ေတြျမင့္တက္လာျပီ လို႔သိတာကေနာက္မွ ဆြဲထိုးမိ ေအာ္ဟစ္မိမွာက အရင္ပဲ။ ဆိုေတာ့ ေမဝါကေတာ့ အသက္ရွိေနျခင္းကိုယံုတယ္။ တစ္နည္း စိတ္ဆိုတာရွိေနျခင္းကို ေက်နပ္တယ္။ ျပီးေတာ့ စိတ္ကူးဉာဏ္ကြန္႔ျမဴးတယ္ဆိုတာ ေဒတာအခ်က္အလက္ေပၚအားျပဳ ထားတဲ့ တည္ေဆာက္မႈတစ္ခုပါပဲဆိုတဲ့ အဆိုကိုက တည္ေဆာက္မႈတစ္ခုပဲ။ အျခားသိမႈတစ္ခုအေပၚကိုထပ္ျပီး အဲ့အဆိုကိုျပဳလုပ္ထားတာပဲ။ အေျခခံမူလအရာဆိုတာ ဘာလဲလို႔ ေသခ်ာမသိေပမယ့္ နီးနီးနားနားမွာ ကိုယ့္ရဲ႕ လြတ္လပ္စြာေတြးခ်င္ရာေတြးေနခြင့္ေလးကိုေတာ့ အဆံုးရံႈးမခံႏိုင္ဘူး။ ကိုဂၽြန္း ေျပာသလို ရွင္သန္မႈဟာ မလြတ္လပ္ဘူး ေဘာင္ေတြၾကားထဲမွာပိတ္မိေနတယ္၊ ဘယ္လိုခ်ဲ႕ထုတ္ထုတ္မလြတ္ေျမာက္ ႏိုင္ဘူးဆိုတာ ဟုတ္ေပမယ့္ စိတ္ကူးထဲက ပုန္ကန္မႈကေတာ့ ဒိုင္မင္းရွင္းေတြနဲ႕ လြတ္ေနတယ္ထင္တာပဲ။ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းတာဆိုလို႔ ဒါပဲရွိတာပါေလ။ အခ်က္အလက္နဲ႕မကိုက္ညီလို႔ မေတြးေခၚရဘူးဆိုတာ သိပ္အာဏာရွင္မဆန္ဘူးလား။ --- အခုပဲၾကည့္ မိုးေရထဲဗြက္ေပလို႔ စိတ္ညစ္ေနတဲ့မိန္းကေလးဟာ မိုးတစက္စက္က်ေနတာကိုျပတင္းေပါက္ကေန အရသာ ခံၾကည့္ရင္း ေပ်ာ္ေနျပန္ျပီမလား။ ေမဝါေငးေနတုန္း ညီလတ္တစ္ေယာက္ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္လာတာကို လွမ္းျမင္ လိုက္ရတယ္။ အဲ့လိုျမင္ရင္း ဖ်တ္ခနဲဆို ညီလတ္ေျပာျပဖူးတဲ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကိုလည္း သတိရ သြားတယ္။ ညီလတ္နဲ႔ေမဝါတို႔က ေက်ာင္းတုန္းထဲက တခန္းထဲအတူတူတက္ခဲ့ၾကတာေလ။ ၉ တန္းတုန္းကတဲ့။ ညီလတ္ ကအခန္းထဲကို အေစာၾကီးေရာက္ေနတာတဲ့။ ေဆာင္းတြင္းအခ်ိန္ၾကီးေပါ့။ ႏွင္းေတြျမဴေတြပါ ထူးထူးျခားျခား ေဝေနတာတဲ့။ အေပၚထပ္ဝရန္တာကေန မတ္တပ္ရပ္ေငးေနတာကို နာရီဝက္နီးပါးပဲတဲ့။ အျခားေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္မွေရာက္မလာေသးဘူးတဲ့။ အဲ့အခ်ိန္မွာ ေမဝါက ဘုရားပန္း ေတြကိုင္ျပီး လမ္းေလွ်ာက္လာတာကို ႏွင္းေတြျမဴေတြၾကားျမင္လိုက္ရေတာ့ ၾကည္ႏူးသြားတာတဲ့။ ေမဝါ အခန္းထဲလာေတာ့မယ္ဆိုတာလည္းသိတယ္ ဘုရားပန္း အိုးကို မမီလို႔ ခံုခုျပီးညီလတ္ကိုယူခိုင္းဦးမယ္ဆိုတာလည္း ၾကိဳသိေနတယ္။ အဲ့လိုၾကိဳသိတဲ့အတုိင္းလည္း တကယ္ျဖစ္လာ တယ္။ အဲ့အခ်ိန္ေလးကို ဘဝရဲ႕အရသာအရွိဆံုးအခ်ိန္လို႔မွတ္ယူထားသလို အဲ့အခ်ိန္က ေဝေနတဲ့ႏွင္းေတြကလည္း အလွ ဆံုးပဲတဲ့။ ညီလတ္က ေမဝါ႔ကိုေနာက္ပိုင္းက်မွ ျပန္ေျပာဖူးတာ ေမဝါသတိရသြားတယ္။ အခုလည္း ညီလတ္လမ္းေလွ်ာက္ ျပန္လာတာ ျမင္ရတယ္။ တိုက္ခန္းေလွကားကိုတက္လာမွာ မွန္းဆေနလို႔ရတယ္။ အခန္းတံခါးကိုဖြင့္မယ့္အခ်ိန္ကို ေသခ်ာ သိေနတယ္။ အဲ့ခံစားခ်က္ကို ေမဝါအခုနားလည္သြားတယ္။ ၉ တန္းတုန္းကအျဖစ္အပ်က္ကိုေျပာတုန္းက ေမဝါက ညီလတ္ ကိုေနာက္ေသးတယ္။ နင္ငါ့ကို အဲ့ထဲကၾကိဳက္ေနတာမဟုတ္လား လို႔။ ညီလတ္ေျဖတာကိုလည္း သတိရတယ္။ ခ်စ္တယ္ မခ်စ္တယ္ဆိုတာ မရွိပါဘူးတဲ့။ ေရြးျခယ္မႈပါပဲတဲ့။ ဒါေပမယ့္ တစ္ေယာက္ထဲရွိေနတဲ့အခန္းထဲကို ေနာက္ထပ္ လူတစ္ေယာက္ေသခ်ာေပါက္ေရာက္လာမယ္ အဲ့လူကလည္း ကိုယ္ရွိေနျခင္းကိုလက္ခံႏိုင္မယ့္လူဆိုတာ သိေနတယ္။ အဲ့လိုသိေနျခင္းက တကယ္ေပ်ာ္စရာပါပဲတဲ့။ ေမဝါအဲ့တုန္းက အဲ့အေျဖကိုမေက်နပ္ေပမယ့္ အခုလက္ခံႏိုင္သလိုပဲ။ --- အခန္းတံခါးကို ဖြင့္ျပီး ညီလတ္ဝင္လာတယ္။ မိုေရစိုေနတဲ့ မိုးကာကိုခၽြတ္ေနတုန္း “ ကို ျပန္ေရာက္လာျပီလား” လို႔ ေမဝါက ႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္။ နင္နဲ႔ငါနဲ႔ အေျပာမ်ားတဲ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကား ကို လို႔ နာမ္စားသံုးျပီးေခၚလိုက္ေတာ့ ညီလတ္ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္သြားတယ္။ ဘာပါလိမ့္ဟ ဆိုျပီး စူးစမ္းတဲ့အၾကည့္မ်ိဳးနဲ႔ၾကည့္ေနတယ္။ ေမဝါကေတာ့ ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူးနဲ႔ပဲ ျပံဳးရယ္ျပေနပါတယ္။ ေမဝါဟာ ျပံဳးရယ္ေနျခင္းဟာ မ်က္ႏွာၾကြက္သားေတြ ဆြဲက်ံဳ႕ပစ္လိုက္ျခင္းပဲလို႔ ေတြးျဖစ္ေအာင္ေတြးလိုက္မိေပမယ့္ အဲ့လိုအေတြးမ်ိဳးဆိုတာ တကယ့္ဘဝရဲ႕လႈပ္ရွားမႈ အျဖစ္အပ်က္ေတြၾကားမွာ လြယ္လြယ္ေပ်ာက္ပ်က္သြားတာပဲမဟုတ္လား။ တကယ့္ဘဝ ဟုတ္မဟုတ္ မေသခ်ာသည့္တိုင္ေအာင္ တကယ့္ဘဝလို႔ လက္ခံႏိုင္ဖြယ္ရွိေသာ တကယ့္ဘဝေပါ့ေလ။ မွဴးေနဝန္း