ပူေႏြးေနဆဲလိေမၼာ္သီးမ်ား

ပူေႏြးေနဆဲလိေမၼာ္သီးမ်ား ---ေမဝါတစ္ေယာက္ဒီေန႔အလုပ္ျပန္ေနာက္က်တယ္။ ၄ ထပ္ေျမာက္ကြန္ဒိုကို ပ်င္းတိပ်င္းတြဲတက္လာျပီး တံခါးကို ဖြင့္လိုက္ေတာ့ အခန္းဟာေမွာင္ေနဆဲပဲ။ မီးထြန္းမထားဘူး၊ ညီလတ္တစ္ေယာက္ ဘယ္ကိုမ်ားသြားပါလိမ့္လို႔ ေတြးမိတယ္။ ဒါနဲ႔ အခန္းနံရံက မီးခလုပ္ကိုဖြင့္မယ္လုိ႔လက္နဲ႔စမ္းလိုက္ေတာ့ ခလုပ္ကနံရံမွာမရွိဘူး။ ---ျပီးေတာ့မွ ေမဝါသတိရသြားတယ္။ ဟုတ္သားပဲ။ ဒီအခန္းရဲ႕မီးခလုပ္က ဘယ္ဘက္ျခမ္းမွာတပ္ထားတာပဲ။ သူမက ညာဘက္ျခမ္းကိုစမ္းလိုက္မိတာေလ။ တကယ္ေတာ့ ေမဝါတို႔ဒီအခန္းကိုေျပာင္းလာတာ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ပဲရွိေသးတာကိုး။ အသားမက်ေသးဘူး။ အရင္ေနေနက်အခန္းမွာက မီးခလုပ္ဟာညာဘက္နံရံမွာ။ အဲ့ဒါကိုစိတ္ကစြဲေန လက္ကလည္း အလြတ္ရေနပံုပဲ။ ေမဝါတို႔ဆိုတာက ေမဝါနဲ႔ ညီလတ္ တို႔ ႏွစ္ေယာက္ပါ။ ဒီအခန္းက ညီလတ္ ဦးေလးရဲ႕အခန္း။ သူက တစ္ကိုယ္တည္းသမား လူပ်ိဳၾကီး။ အခုလည္းခရီးႏွစ္လေလာက္သြားမယ္တဲ့။ အခန္းလည္းလူေစာင့္ရွိ အေျပာင္းအလဲေလး လည္းျဖစ္ေအာင္ လာေနပါလားဆိုတာနဲ႔ ေမဝါတို႔ေရာက္လာၾကတာ။ ညီလတ္တစ္ေယာက္စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ ျဖစ္ပါေစ ဆိုတဲ့သေဘာလည္းပါတာေပါ့။ ဒီေနရာက ျမိဳ႕ထဲနဲ႕နီးတယ္။ ရႈခင္းလည္းေကာင္းတယ္။ မဆိုးဘူးေပါ့။ ---ေမဝါအခန္းဝမွာ ရပ္စဥ္းစားေနျပီးမွ သတိရလာျပီး ဘယ္ဘက္ကမီးခလုပ္ကိုဖြင့္ဖို႔ျပင္တယ္။ ဖြင့္မလုိ႔ လုပ္ရင္း တစ္မ်ိဳး ေတြးမိျပန္တယ္။ အေမွာင္ကေအးသလိုပဲ။ ပိုျပီးျငိမ္သက္တယ္လို႔ခံစားရတယ္။ မီးဖြင့္လိုက္ရင္ ပိုပူသြားမယ္လို႔ ထင္ေန တယ္။ ျပီးေတာ့ အခန္းထဲကကုတင္မွာ ျငိမ္ျငိမ္ေလးလွဲေနမယ္လို႔ စိတ္ကူးေပါက္သြားတာေၾကာင့္လည္းပါတယ္။ အေမွာင္ ထဲ ဘာမွမလုပ္ဘဲ ဖုန္းေတြ ေရဒီယိုေတြ နားၾကပ္ေတြမပါဘဲ ျငိမ္ျငိမ္ေလးလွဲေနတာမ်ိဳးေလ။ ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ကိုယ္ ေမဝါ ေပ်ာ္သြားတယ္။ ည ၇ နာရီေလာက္ပဲရွိေသးေပမယ့္ အခန္းကေမွာင္ပါတယ္။ ေဆာင္းတြင္းဝင္ကာစျဖစ္ေနျပီကိုး။ ဝိုးဝါးျမင္ ရသမွ်ေလးအားကိုးျပီး အခန္းထဲကကုတင္ေပၚေရာက္သြားတယ္။ ---ေဘးလြယ္အိတ္ကိုခ် အေပၚကုတ္အက်ၤ ီကိုခၽြတ္ျပီး လွဲေနလိုက္တယ္။ တစ္ကိုယ္လံုးကိုပ်င္းေၾကာဆန္႔ျပီး ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ေလးထားလိုက္တယ္။ ခ်မ္းသလိုလိုရွိေပမယ့္ ဒီအဝတ္အစားေတြတေနကုန္ဝတ္ထားရတာ ျငီးစီစီၾကီးပါ။ နာရီဝက္ေလာက္ ျငိမ္ေနျပီးရင္ေတာ့ ေရခ်ိဳးမွလို႔ေတြးတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက ညဘက္အိမ္မွာမီးပ်က္ရင္ ခုလိုအိပ္ရာထဲဝင္ေခြျပီး ျငိမ္ေနရတဲ့ အရသာကို အေတာ္သေဘာက်ခဲ့တာ။ စကားေျပာစရာမလိုဘဲ ေတြးခ်င္ရာေတြးေနရတာ၊ အေမွာင္ထဲဆိုေပမယ့္ အနားမွာ ရင္းႏွီးခ်စ္ခင္သူေတြရွိေနတယ္ဆိုတဲ့စိတ္က လံုျခံဳမႈနဲ႔ေပ်ာ္ရႊင္မႈကိုေပးေနပံုရပါတယ္။ အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ ဒီလိုလုပ္ဖို႔ ေမ့သြားတယ္။ ဟုတ္တယ္။ ေမ့တယ္ဆိုတဲ့စကားလံုးကို တမင္ေရြးသံုးတာ။ ဘာမွမလုပ္တဲ့အလုပ္ကို လုပ္ရမယ့္အခ်ိန္ အသက္ၾကီးလာေလ နည္းလာေလပဲ။ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းအရ မလုပ္လည္းျဖစ္တဲ့အလုပ္ေတြကို အခ်ိန္ေပးလိုက္ရတာ ေၾကာင့္လည္းပါမွာေပါ့။ ---ေတာင္ေတာင္အီအီေလွ်ာက္ေတြးရင္း ေမဝါပ်င္းလာတယ္။ ဘာမွမလုပ္တဲ့အလုပ္ကိုမလုပ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့အေၾကာင္းအရင္း ေတြထဲမွာ ပ်င္းတာလည္းပါေလာက္တယ္။ ေမဝါသူ႔ဘာသာေတြးရင္းျပံဳးမိတယ္။ လူေတြက လႈပ္လႈပ္ရြရြလုပ္ခ်င္စိတ္ မ်ား ကုန္ၾကသလိုပဲ။ ကမၻာၾကီးတစ္ခုလံုးစိတ္လႈပ္ရွားေနၾကတယ္။ ေသြးခုန္နႈန္းျမန္ေနတယ္။ ျငိမ္ျပီးမေနတတ္ၾကေတာ့သလိုပဲ။ ကဲ ဒီေတာ့ ငါလည္းဘာထူးသလဲ ဆိုျပီး ေမဝါေရခ်ိဳးဖို႔ထတယ္။ အျပင္ထြက္တယ္။ ဝရန္တာဘက္ခဏေတာ့ ထြက္ေငးပါဦး မယ္ေလဆိုျပီး ဧည့္ခန္းမီးကိုဖြင့္လိုက္တယ္။ ---လားလား။ ရုတ္တရက္ေမဝါလန္႔သြားတာ။ ေအာ္ေတာင္ေအာ္မိေတာ့မလို႔။ ညီလတ္က ျပတင္းေပါက္နားကစာေရးခံုမွာ အက်အနကိုထိုင္ေနတာပါလား။ သူကေမဝါ့ကိုလွည့္ၾကည့္ျပီး ျပံဳးေတာင္ျပေနေသးတယ္။ “ကိုယ္ေတာ္ရယ္။ အိမ္မွာရွိေနတာမ်ား မီးေလးဘာေလးဖြင့္ပါဦးလား” - ေမဝါကဗ်စ္ေတာက္ဗ်စ္ေတာက္ေျပာျပီးအနားကို လာထိုင္တယ္။ လန္႔သြားတာပဲ လို႔ေရရြတ္ျပီး နဖူးေပၚကဆံပင္ကိုေလနဲ႔မႈတ္တယ္။ သိတယ္မလား။ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းေလး ကို စူျပီးေတာ့ဖူးခနဲမႈတ္လိုက္တာ။ ညီလတ္က ဘာမွျပန္မေျပာေသးဘဲ မီးျငိမ္းေနတဲ့ စီးကရက္လက္က်န္ကိုမီးျပန္ညွိ ေနတယ္။ တစ္ရိႈက္ေလာက္ဖြာျပီးမွ “နင္ျပန္လာတာ ငါသိပါတယ္”လို႔ မပြင့္တပြင့္ေျပာတယ္။ ---ေမဝါဘာမွျပန္မေျပာဘဲ အခန္းထဲကိုဟိုဟိုဒီဒီၾကည့္ေနတယ္။ စာေရးစားပြဲေပၚမွာ လိေမၼာ္သီးေလးငါးလံုးေလာက္ရယ္ လိေမၼာ္သီးအမႊာအခ်ိဳ႕ရယ္ ရွိေနတယ္။ မနက္ကတည္းက ဒီအတိုင္းရွိေနတာ။ ထမင္းစားပြဲခံုေပၚမွာလည္း ေျခရာလက္ရာ မပ်က္ဘူး။ ညီလတ္ဘာမွစားထားပံုမရဘူး။ ေကာ္ဖီမစ္အခြံ နည္းနည္းေတာ့ေတြ႕တယ္။ တေနကုန္ထိုင္ျပီး ေဆးလိပ္နဲ႕ ေကာ္ဖီနဲ႕ပဲမွီဝဲေနပံုပဲ။ “နင္ဘာမွမစားရေသးဘူးမလား” လို႔ေမဝါကေမးလိုက္ေတာ့ “အင္း လိေမၼာ္သီးနည္းနည္းနဲ႔ ေပါင္မုန္႔ တစ္လံုးေတာ့စားထားပါတယ္” တဲ့။ ထမင္းေတြေရာ ဟင္းေတြေရာစီစဥ္ေပးခဲ့တာ တခုမွမတို႔မထိ။ ---တကယ္က ညီလတ္ခုလိုျဖစ္ေနတာၾကာျပီ။ တစ္လနီးနီးပဲဆိုပါေတာ့ေလ။ ညီလတ္က အေပ်ာ္တမ္းဓာတ္ပံုသမား။ အခု လို အိမ္ထဲကုတ္ေနတယ္ဆိုတာ သူ႔ဘဝမွာမရွိဘူး။ မိုးလင္းတာနဲ႔ လမ္းေပၚထြက္ေနတာ။ သူ႔ပံုေလးေတြက အတိုင္းအတာ တစ္ခုထိေအာင္ျမင္ပါတယ္။ ခုလိုစျပီးျဖစ္တဲ့ညေနကို ေမဝါမွတ္မိေသးတယ္။ အဲ့ေန႔က ေမဝါအလုပ္နားရက္။ အိမ္မွာ ရုပ္ရွင္ကားတစ္ကားထိုးျပီးၾကည့္ေနတုန္း ညီလတ္ျပန္ေရာက္လာတယ္။ ပံုမွန္စံခ်ိန္နဲ႔ယွဥ္ရင္အေစာၾကီးပဲ။ မ်က္ႏွာလည္း မေကာင္းတာအေသအခ်ာပဲ။ ဘာျဖစ္လာတာလဲ ေမးေတာ့ အစပိုင္းကမေျဖဘူးရယ္။ ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္နဲ႔ ဟာသေတြ ေတာင္လုပ္ျပေနေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေမဝါကမသိဘဲေနမလား။ ညစာစားရင္းနဲ႔မွ ေခ်ာ့ေမာ့ေမးရင္း သိလာရတာ။ ---ညီလတ္ဓာတ္ပံုသြားရိုက္တဲ့ဘက္က ျမိဳ႕အစြန္ဘက္ကေရွးေဟာင္းဘုရားတစ္ဆူဘက္မွာတဲ့။ အဲ့မွာ ဘုရားဖူးေတြကို ေစ်းလိုက္ေရာင္းတဲ့ ကေလးေစ်းသည္ေလးေတြ အမ်ားၾကီးရွိသတဲ့။ ေမဝါသေဘာေပါက္ပါတယ္။ ဧည့္သည္ေတြေရာက္ လာျပီဆိုတာနဲ႔အလုအယက္ဝိုင္းျပီးဘုရားသမိုင္းေတြေျပာျပ အခ်က္အလက္ေတြရြတ္ျပျပီး ေစ်းေရာင္းဝမ္းစာရွာတဲ့ ကေလး ေတြ။ အဲ့ထဲက လိေမၼာ္သီးေလးေတြေရာင္းတဲ့ေကာင္မေလးဟာ အေတာ္ခ်က္ခ်က္ခ်ာခ်ာရွိသတဲ့။ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ဆံပင္ၾကက္ေတာင္စည္းေလးနဲ႔တဲ့။ ညီလတ္လည္း ရႈခင္းပံုေတြမ်ိဳးစံုရိုက္ေနရင္း အဲ့ေကာင္မေလးကိုဓာတ္ပံုရိုက္ လိုက္တယ္တဲ့။ ေသခ်ာခ်ိန္ျပီးေျပာျပီးရိုက္တာမဟုတ္ဘူး။ သူေစ်းေရာင္းေနတုန္း ေျပာေနဆိုေနပံုအခ်ိဳ႕ကို snapshot ရိုက္လိုက္တာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ကေနဘယ္လိုသိသြားသလဲမေျပာတတ္ဘူး။ ေကာင္မေလးက သူ႔ကိုရိုက္တဲ့ပံုကို ၾကည့္ခ်င္ပါတယ္လို႔ ညီလတ္ကိုလာေျပာေတာ့တာကိုး။ ညီလတ္ကလည္း ကင္မရာထဲမွာေပၚတဲ့ပံုကိုျပေတာ့ ကေလးမ ေလးက အေတာ္သေဘာက်သြားတဲ့ပံုပဲ။ သူလိုခ်င္တယ္တဲ့။ လိေမၼာ္သီးနဲ႔လဲမယ္တဲ့။ ညီလတ္ကရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႔ လိုခ်င္ရင္ ပံုကူးေပးပါ့မယ္ေပါ့။ လက္ေဆာင္ေပးပါ့မယ္ေပါ့။ နက္ျဖန္ျပန္လာတဲ့အခါ ယူလာခဲ့ပါ့မယ္ေျပာေတာ့ ကေလးမ ေလးက ေတြေတြေလးျဖစ္သြားသတဲ့။ ဒီေန႔မရႏိုင္ဘူးလား ဦးဦး လို႔ေမးတယ္။ အဲ့ဘုရားေပၚမွာတရားထိုင္ေနတဲ့ ဦးဇင္းတစ္ပါးကို ညႊန္ျပျပီး အဲ့ဒါ သူမရြာကဦးဇင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဒီညေနရြာကိုျပန္မွာမို႔ သူမအေမဆီထည့္ေပးလိုက္ခ်င္တာ ျဖစ္ေၾကာင္း ဆိုလာပါေတာ့တယ္။ ---ဒီလိုဆိုေတာ့လည္း ဟုတ္ေပသားပဲလို႔ ညီလတ္ေတြးပါတယ္။ ေကာင္မေလးကလည္း တကယ္ခ်စ္စရာ လိမၼာေရးျခား ရွိတဲ့ကေလးေလးဆိုေတာ့ ဟုတ္ျပီ ဦးဦးကူးေပးမယ္။ အခုထမင္းသြားစားျပီး ကူးခဲ့မယ္။ ျပန္လာေပးမယ္။ ညေနမတိုင္ခင္ လာေပးမယ္လို႔ေျပာေတာ့ ကေလးမေလးမ်က္ႏွာကိုျပံဳးသြားတာပဲတဲ့။ လိေမၼာ္သီးတစ္ထုပ္အတင္းေပးတယ္။ အစကျငင္း ေနေပမယ့္ သူစိတ္မေကာင္းျဖစ္မစိုးလို႔ ညီလတ္ယူခဲ့တယ္။ ဒါနဲ႔ျမိဳ႕ထဲဘက္ျပန္ဝင္ ထမင္းစားရင္း ပံုေတြကူးေပါ့ေလ။ ပရင္တာက ေၾကာင္ေနတာနဲ႔ နည္းနည္းၾကာတာထိုင္ေစာင့္ေနရေသးတယ္။ ေစာင့္ရင္းနဲ႔ လိေမၼာ္သီးေလးေတာင္ျမံဳ႕ေန တာေပါ့။ တယ္ဟန္က်တာပဲကိုး။ ျပီးတာနဲ႔ ဘုရားဘက္ျပန္ထြက္လာတယ္။ ညီလတ္ေရာက္ေတာ့ လူနာတင္ကားတစ္စီး ဘုရားဝင္းထဲကထြက္လာတာေတြ႕တယ္။ ဘာလည္းေတာ့မသိဘူးေပါ့။ ဘုရားေပၚတက္ျပီးရွာေတာ့ လိေမၼာ္သီးသည္ေလး ကို မေတြ႕ဘူး။ တျခားကေလးေတြလည္းေပ်ာက္ေနတယ္။ ---ဘုရားလူၾကီးတစ္ေယာက္ကိုေမးေတာ့မွ ညီလတ္ထိတ္ခနဲျဖစ္သြားရတယ္။ ခုနလူနာတင္ကားေပၚမွာပါသြားတာ လိေမၼာ္ သီးေရာင္းတဲ့ေကာင္မေလးပဲတဲ့။ ဘာျဖစ္တာလဲ ေမးေတာ့ ေလွကားလက္ရမ္းေပၚက ေအာက္ကိုျပဳတ္က်တာတဲ့။ ဒီေန႔က်မွ ဘာျဖစ္တယ္မသိပါဘူး၊ ဆယ့္ငါးမိနစ္ နာရီဝက္တစ္ခါေလာက္ထြက္ထြက္ျပီး အဲ့ေလွကားလက္ရမ္းေပၚထိုင္ေမွ်ာ္ ေနတာတဲ့။ ဧည့္သည္ကားသံၾကားတာနဲ႔ထြက္ထြက္လာတာ။ ခုနကအဲ့ေပၚမွာထိုင္ေနရင္း ဟန္ခ်က္မထိန္းႏိုင္ဘဲ ျပဳတ္က် သြားတာတဲ့။ ဘုရားက ျပန္တူးေဖာ္ထားတဲ့ေရွးေဟာင္းဘုရားဆိုေတာ့ ေအာက္မွာ ေျမက်င္းေတြ အုတ္က်ိဳးအပဲ့ေတြရွိ ေနတာေလ။ ျပဳတ္က်တဲ့အျမင့္က လူတစ္ရပ္ေလာက္ပဲရွိတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ေခါင္းနဲ႔အုတ္ခဲက်ိဳးေတြနဲ႔ရိုက္မိသြားတယ္တဲ့။ ညီလတ္ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိေတာ့ဘူး။ ေကာင္မေလးက သူ႔ကိုထြက္ထြက္ေစာင့္ေနတာမ်ားလားလို႔ေတြးမိတာနဲ႔ စိတ္ထဲ မွာ ဂၽြမ္းျပန္သြားေတာ့တာပဲ။ ေခြ်းစီးေခြ်းေပါက္ေတြလည္းက်လာတယ္။ ---လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခုနက ေကာင္မေလးေျပာတဲ့ရြာကဦးဇင္းဆိုတာေတြ႕ရတယ္။ သူလည္း ဆြမ္းစားျပီးျပန္အလာ အခုမွ ျပႆနာကိုသိသြားပံုပဲ။ စိတ္မေကာင္းလည္းျဖစ္ ဘာလုပ္ရမွန္းလည္းမသိတဲ့ပံုေပါက္ေနတယ္။ ညီလတ္က ဦးဇင္း ကို ေဆးရံုလိုက္မလား ပို႔ေပးပါ့မယ္ေျပာေတာ့ ဦးဇင္းကအံ့ၾသသြားပံုပဲ။ ကားေမာင္းရင္း နည္းနည္းရွင္းျပေတာ့ ဦးဇင္းက ေခါင္းတစ္ညိတ္ညိတ္နဲ႔။ ဒကာေလးပေရာဂဆိုျပီး မစြဲပါနဲ႔တဲ့။ ကံေပါ့ တဲ့။ ဒီလိုပဲေျပာတယ္။ ေဆးရံုေရာက္ေတာ့ ဦးဇင္းက ကားေပၚကဆင္းတယ္။ ညီလတ္အစတုန္းက ေဆးရံုထဲထိလိုက္မလို႔ပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူအရမ္းေလးကန္ေနတယ္။ ဘာမွန္း မသိ ဝမ္းနည္းေနတယ္။ ဦးဇင္းကို လတ္တေလာသံုးဖုိ႔ဝတၳဳအနည္းငယ္လွဴလိုက္တယ္။ ျပီးမွ သတိရျပီး ေကာင္မေလးရဲ႕ ဓာတ္ပံုေတြထုတ္ေပးလိုက္တယ္။ သူ႔အေမဖို႔တဲ့ဘုရား လို႔ေလွ်ာက္ေတာ့ ဦးဇင္းက ဖ်တ္ခနဲမ်က္လႊာပင့္ျပီး ညီလတ္ကို ၾကည့္သတဲ့။ အဲ့အၾကည့္က တစ္မ်ိဳးတစ္မည္ျဖစ္ေနတယ္။ ညီလတ္လည္း သူေပးလိုက္တာမွန္လား မွားလားမေဝခြဲတတ္ေတာ့ပါဘူး။ ဦးဇင္းက ေပးလိုက္ပါ့မယ္လို႔ ေလသံေအးေအးနဲ႔မိန္႔ျပီး ေဆးရံုထဲဝင္သြားတယ္။ ေနာက္ေနာက္က်ိက်ိစိတ္ေတြနဲ႔ပဲညီလတ္ အိမ္ျပန္လာရတာပါပဲ။ ---ေမဝါလည္း စၾကားတုန္းကအေတာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္တယ္။ ဘာမွေတာ့မဆိုင္ဘူးေပါ့ေလ။ ကိုယ္နဲ႔ဘာမွမဆိုင္ေပမယ့္ မဆိုင္ဘူးလို႔လည္းေျပာမရဆိုသလိုေပါ့။ ေနာက္ေန႔ႏွစ္ေယာက္သားေဆးရံုလိုက္သြားၾကမလား တိုင္ပင္တယ္။ တကယ္လည္း သြားျဖစ္ေရာ ညီလတ္အေျခအေနကပိုဆိုးသြားေတာ့တာပဲ။ ေကာင္မေလးကဆံုးသြားျပီ။ ေခါင္းကိုထိတာ အျပင္ လည္ပင္းရိုးပါက်ိဳးသြားတယ္လို႔ေျပာတယ္။ အဲ့ေန႔ေနာက္ပိုင္းကစျပီး ညီလတ္အျပင္မထြက္ေတာ့ဘူး။ အိမ္ထဲမွာပဲ ကုတ္ေနတယ္။ အဲ မနက္ဆိုရင္ေတာ့ ေစ်းဆိုင္မွာလိေမၼာ္သီးဝယ္ျပီးျပန္တက္လာတယ္။ ဒါပဲ။ သူတအားစြဲလန္းျပီး စိတ္ဖိစီး ေနတယ္။ ေမဝါလည္းအစက ႏွစ္သိမ့္ပါေသးတယ္။ ေနာက္ၾကာလာေတာ့ စကားအစမေဖာ္ေပးဘဲ အလိုက္သင့္ပဲ ေနေနတာ ခုထိ။ ---ခုလက္ရွိအခန္းကိုေျပာင္းလာကာစကေတာ့ ညီလတ္ရႊင္ရႊင္လန္းလန္းရွိလာေသးတယ္လို႔ယူဆရတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ခုလို ျပတင္းေပါက္ေဘးတေနကုန္ထိုင္ေနေတာ့တာပါပဲ။ “ဟိုမွာၾကည့္စမ္း” ညီလတ္က ေမဝါ့ကို ေျပာတယ္။ အသံၾကားမွ ေမဝါလည္းေတြးေနတာရပ္သြားေတာ့တယ္။ သူညႊန္ျပရာၾကည့္လိုက္ေတာ့ လမ္းမီးဝါဝါေအာက္မွာ ထိုင္ေနတဲ့လူတစ္ခ်ိဳ႕။ ေအးေအးလူလူပံုစံနဲ႔ ကားေတြသြားတာေငးေနၾကတယ္။ “ငါတို႔လည္းသြားထိုင္ၾကမလား” လို႔ေမဝါကေမးေတာ့ ညီလတ္ က ေခါင္းခါတယ္။ မဟုတ္ပါဘူးတဲ့။ လူေတြကိုျပတာမဟုတ္ဘူး။ လမ္းမီးဝါဝါေလးကိုျပတာတဲ့။ လမ္းမီးဝါဝါေလးက တိုင္အျမင့္ထက္မွာ လိေမၼာ္သီးေလးခ်ိတ္ထားသလိုပဲတဲ့။ လင္းေနတဲ့လိေမၼာ္သီးေလးေပါ့တဲ့။ ---“ညီလတ္၊ နင္ဒီေလာက္ကေတာ့ လြန္ျပီထင္တယ္ဟာ” လို႔ ေမဝါ ခပ္ညည္းညည္းေျပာမိတယ္။ “နင္က စက္သြားစိတ္ ေလးတစ္ခုပါပဲ။ နင္အထစ္အေငါ့ေလးျဖစ္ရံုနဲ႔ ေလာကၾကီးတစ္ခုလံုးမလည္ပတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးထင္ေနတာလား။ အခုဟာက နင္နဲ႔တကယ္ဆိုင္တယ္လို႔ နင္ယံုလို႔လား။ တကယ္ေရာ အယံုအၾကည္ရွိလို႔လား” - ေမဝါက ေတြးေတြးဆဆေျပာတယ္။ “နင္နဲ႔ဆိုင္တယ္ဆိုတဲ့ ယံုၾကည္မႈက တကယ္ေရာေသခ်ာလို႔လားဟာ” ---ညီလတ္ စဥ္းစားေနပံုရတယ္။ စကားလံုးေရြးေနပံုပဲ။ ျပီးမွ ဖ်တ္ခနဲသတိရသြားပံုနဲ႔ေျပာလာတယ္။ “နင့္လိုေပါ့ဟာ။ မီးဖြင့္ရမယ္မွန္းသိေပမယ့္ အေမွာင္ထဲမွာ ျငိမ္ေနခ်င္တာမ်ိဳးေပါ့” တဲ့။ ---ဘာဆိုင္လဲ လို႔ေမဝါေတြးမိတယ္။ ကုိယ္က အေမွာင္ထဲေခြေနတာနဲ႔ သူအခုလိုအစြဲအလမ္းလြန္ျပီး ေက်ာက္ရုပ္လို ေသေနတာ တူလို႔လား။ ကိုယ္က ကိုယ့္သာယာမႈအတြက္ သူက သူ႔ဘာသာညွင္းဆဲေနတာမဟုတ္ဘူးလား။ ဒီလိုေခ်ပ မိေတာ့ ညီလတ္က ျပန္ေျပာတယ္။ “ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေရွာင္ေျပးတဲ့စိတ္ကေတာ့ တူတူပါပဲ။ နင္လည္းပံုမွန္လုပ္ရိုးလုပ္စဥ္ထဲက ေရွာင္ေျပးတာျဖစ္သလို ငါလည္း ပံုမွန္လူေနမႈဘဝရဲ႕ ခံစားခ်က္ကေရွာင္ေပးတာပါပဲ။ အျမဲစီးေနတဲ့ဖိနပ္ကိုမစီးဘဲ မေတာ္တဲ့ဖိနပ္ကိုေျပာင္းစီးၾကည့္တာပါပဲ။ ေရွာင္ေပးတဲ့ေနရာဟာ အျမဲသာယာမႈေပးတဲ့ေနရာဟုတ္ခ်င္မွလည္း ဟုတ္မွာေပါ့ဟာ။ အခ်ိဳေတြစားေနသူအဖို႔ အစပ္ေလး အငန္ေလးဟာလည္း အရသာတစ္မ်ိဳးပဲမလား။ ငါလည္း ျငီးေငြ႕မႈတစ္ခုကိုတိုက္ထုတ္ဖို႔ ကံအားေလ်ာ္စြာရလာတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ အခြင့္အေရးကိုအျပည့္အဝယူေနတာလည္းမျဖစ္ႏိုင္ဘူးလား။ ယံုၾကည္မႈက ေသခ်ာစရာမလိုဘူးေလ ေမဝါရဲ႕။ ယံုဖို႔ပဲ လိုတာ။ မယံုတာထက္စာရင္ ယံုေနတာေကာင္းတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလွည့္စားတယ္ပဲေျပာေျပာ ယံုေနျခင္းအားျဖင့္ လက္ရွိအခ်ိန္မွာ စြမ္းအင္ျပည့္ရွင္သန္ႏိုင္မယ္မဟုတ္လား။ နင္ဟာ စိတ္ဓာတ္က်ေနတာျဖစ္ရင္ျဖစ္မယ္ ေပ်ာ္ေနတာျဖစ္ရင္ ျဖစ္မယ္ တခုခုကိုတပ္မက္ဆာေလာင္ေနတာျဖစ္ရင္ျဖစ္မယ္။ ဒါေပမယ့္ နင္ျဖစ္ေနတာကို နင္ယံုဖို႔ေလာက္ေတာ့ အနည္းဆံုးလိုအပ္တယ္ထင္တာပဲဟာ။” ---ေမဝါဘာေျပာရမွန္းမသိဘူး။ ေရခ်ိဳးတယ္။ ညစာအတူစားတယ္။ ဒီညေတာ့ ညီလတ္တစ္ေယာက္ေမဝါကို ေထြးေပြ႔ထား ပံုက အရင္ရက္ေတြထက္ပိုအသက္ပါလာတယ္လို႔ ခံစားရတယ္။ မနက္ ေမဝါအလုပ္သြားခ်ိန္အထိ ညီလတ္မနိုးေသးဘူး။ သူခုလို ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္မအိပ္တာၾကာပါျပီ။ အိပ္ပါေစဆိုျပီး ေမဝါမႏိႈးဘဲထားခဲ့တယ္။ ---ဒီညေနေတာ့ ေမဝါ ရံုးဆင္းတာေစာတယ္။ အခန္းထဲဝင္ေတာ့ သတိတရနဲ႔ဘက္ဘက္ျခမ္းကမီးခလုပ္ကို ႏွိပ္ျပီး ဖြင့္ဝင္ ခဲ့တယ္။ မေန႔ကလိုျဖစ္မွာစိုးလို႔ ညီလတ္ကိုအခန္းေစ့လိုက္ရွာေသးတယ္။ မေတြ႕ဘူး။ စာၾကည့္စားပြဲေပၚမွာ စာတိုေလးတစ္ေစာင္နဲ႔ ဒီေန႔မွဝယ္ထားတဲ့လိေမၼာ္သီးအခ်ိဳ႕ကိုေတြ႕ရတယ္။ စာထဲမွာ ေရးထားတာက (ေလွကားလက္ရမ္း ေပၚကျပဳတ္က်ေသသြားတဲ့ေကာင္မေလးကို ငါထပ္ျပီးတြန္းခ်လိုက္ပါျပီ။ သူမရွိေတာ့ပါဘူး။ နင့္ကိုငါခ်စ္တာကို ငါယံုတယ္။ ေသလည္း ေသခ်ာပါတယ္။ ညစာဝယ္ျပီးျပန္ခဲ့မယ္။ေစာင့္ေနပါ) တဲ့။ ေမဝါ ႏွစ္ျခိဳက္စြာျပံဳးမိတယ္။ ေဆာင္းတြင္းေနဝင္တာ လွတယ္ေလ။ လွပါတယ္။ လိေမၼာ္သီးေလးေတြနဲ႔ လိေမၼာ္ေရာင္ေနျခည္နဲ႔အလြန္လွေနတယ္။ ---အဆာေျပ လိေမၼာ္သီးေလးတစ္လံုးေလာက္စားမယ္ဆိုျပီး ကိုင္လိုက္ေတာ့ ေနေရာင္ၾကာၾကာခံထားရလို႔ထင္တယ္။ လိေမၼာ္သီးေလးေတြက ပူပူေႏြးေႏြးေလးျဖစ္ေနတယ္။ မွဴးေနဝန္း 12:13AM, 2016 July18